Op reis met Henk Wolter

(1873-1952) Hendrik Jan Wolter (1873-1952) liet een omvangrijk en zeer gevarieerd oeuvre na. Een aspect dat opvalt in zijn werken die in Nederland, Engeland, Frankrijk en Italië ontstonden, is de weergave van sfeer waarbij Wolter vasthield aan de werkelijkheid. Hij schilderde graag aan het water. Hij was te vinden langs riviertjes, grachten en grote rivieren, bij de Amsterdamse haven, aan de ruige kust van Cornwall, in Venetië en nabij Genua. Altijd was Wolter bijzonder geïnteresseerd in het uitbeelden van het licht en de reflectie van het licht op het water. Spraakmakend waren zijn imposante impressies van de Amersfoortse binnenstad van rond 1900, waaruit zijn degelijke academische opleiding in Antwerpen blijkt. Nadat hij zich in 1904 in Laren vestigde, onstonden onder invloed van plaatselijke avant-gardisten zogenaamde luministische schilderijen. In Amsterdam betrok hij in 1914 een atelier aan de Amstel waar hij zijn gevoel voor atmosferische lichteffecten verder ontwikkelde. In deze periode schilderde hij poëtische Amstelgezichten die tot de meest gewilde werken uit zijn oeuvre behoren. In 1924 werd Wolter benoemd tot hoogleraar aan de Amsterdamse Rijksacademie. Een laatste, 'rijpe' periode volgde eind jaren '30 nadat hij afscheid had genomen van de Rijksacademie. In Italië schilderde hij stemmingsvolle, verinnerlijkte doeken in zachte kleuren als lila, roze, blauw en groen met als hoofdtoon een gesluierd grijs. Hoewel landschappen, stads- en havengezichten in zijn oeuvre domineren, was hij ook een getalenteerd schilder van portretten, naakten en figuurstukken. Zoals zijn tijdgenoten hem typeerden, was Hendrik Jan Wolter een gevoelige colorist en een kundig tekenaar , maar vooral een ondogmatisch kunstenaar die zijn eigen weg ging. Deze kwaliteiten komen tot uitdrukking in de genres waarin Wolter jarenlang excelleerde en waarmee hij inmiddels ruim een eeuw kunstliefhebbers weet te boeien.