Nu je er niet meer bent

Voor deze bundeling schreven achtentwintig vrouwen een brief aan hun moeder. Ieder van hen ervoer dit als een kans om vrijuit te kunnen zeggen wat niet eerder kon worden besproken. Ingrijpende gebeurtenissen werden in de brieven opnieuw beleefd. Ook houdt iedere brief een geruststellende mededeling in voor de moeder. Of ook voor de dochter zelf? Het leven gaat door ondanks het verlies; dochters redden het zonder hun moeder. De brieven variëren van: schrijnend en strijdvaardig tot verdrietig en dankbaar. De altijd unieke moeder-dochterrelatie wordt op een verrassende wijze in de brieven naar voren gebracht. Het opgroeien van de dochter, van kind tot volwassene, komt aan de orde met alle kleine of grote emoties van dien. De beschreven confrontaties zijn soms schokkend, soms zeer ontroerend. De brieven zijn geschreven door dochters van 15 tot 86 jaar. Hierdoor krijgt de lezer een indruk van verschillende perioden uit de recente geschiedenis. Soms kun je haast niet geloven dat bepaalde gebeurtenissen zich nog maar relatief kort geleden hebben afgespeeld. (...) Toch vond u dat wij een geweldige opvoeding op het internaat kregen. Deze zienswijze kon ik echter niet geheel met u delen. Als je bijvoorbeeld je bord niet leeg at, dan werd je met bord en al naar het toilet gestuurd. Niet recht achter je stoel staan? Veelal was de oplossing om door de zaal te worden gesleurd waarbij tot slot je rug op hardhandige wijze met de knopjes van de kastjes werd gemasseerd. DP (...) Ik was altijd erg trots op je, mijn originele knappe moeder, geestig en snel als stromend water. Nooit was je doorsnee, nooit! Welke moeder had in de jaren vijftig al haar rijbewijs en welke huisvrouw hing de was te drogen in een kamerplant? De grote ficus die met haar wijde vertakkingen langs het plafond van onze huiskamer groeide, haalde met onze onderbroeken erin de krant.CG