Niemand mag het weten

De volgende dag, woensdag, haalt Amber Hangoor weer uit zijn hok, meteen als ze uit school komt. Ze neemt hem mee naar haar kamer, tilt zijn hangende oor op en begint erin te praten. ‘Lief konijntje’, fluistert ze. ‘Ik moet je wat vertellen. Gisteravond is er iets heel ergs gebeurd. Papa en mama hadden weer ruzie. Ik werd wakker van de herrie en heb alles gehoord, bovenaan de trap. Ze zeiden hele lelijke dingen tegen elkaar. Het waren zulke erge woorden dat ik ze niet aan je durf te vertellen. En toen werd papa héél boos. En toen hoorde ik een raar geluid, een soort bonk. En toen begon mama te huilen. En vanochtend had ze een blauw oog. Ze zei dat ze van de trap gevallen was, maar ik geloof er niks van. Ik denk dat papa haar een klap gegeven heeft.’

Ambers ouders hebben vaak ruzie. Ze schreeuwen er heel hard bij, en soms slaat haar vader haar moeder. Haar ouders denken dat Amber en haar jongere broertje Sven het niet in de gaten hebben, maar die horen en zien van alles. Amber durft het aan niemand te vertellen, behalve aan haar konijn Hangoor.
Maar het gaat niet goed met Amber. Op school kan ze zich niet concentreren. En ze raakt bijna haar beste vriendin Nina kwijt.
Als het geweld erger wordt, belt Amber de Kindertelefoon. Dat geeft haar moed om later ook aan twee mensen die ze vertrouwt te vertellen wat er aan de hand is.
Dan staat, tijdens een vreselijke ruzie, ineens de politie voor de deur. Komt alles nog wel goed?