Marcabru

Marcabru (geboren ca. 1130-1148), Gascon-dichter-muzikant en de eerste exponent van de trobar clus, een zinspelende en opzettelijk obscure poëtische stijl in het Provençaals. In tegenstelling tot de meeste succesvolle troubadours behoorde Marcabru niet tot de aristocratie en diende hij in verschillende rechtbanken in Zuid-Frankrijk en Spanje zonder een vaste beschermheer te vinden. Marcabru's innovatieve techniek en humor zijn duidelijk zichtbaar in al zijn verzen, en hij werd alom geïmiteerd en bewonderd, ondanks zijn bewust obscure beeldtaal en moeilijke symboliek. Meer dan 40 van zijn gedichten zijn bewaard gebleven, waaronder kruistochtliederen, satires, romances en een geestige pastourelle. Marcabru’s favoriete onderwerp was echter de tegenstelling tussen fin’ amors (pure, volmaakte liefde) en amars (de sensuele hoofse liefde die door zijn tijdgenoten werd geprezen). Marcabru, een heftige moralist, bekritiseerde de adel en andere troubadours omdat ze de ware hoofse deugden verdraaiden. Veel van zijn mooiste gedichten zijn een directe reactie op werken van andere dichters, waaronder Willem IX, hertog van Aquitanië, die wordt beschouwd als de eerste troubadourdichter. Britannica Quiz Een studie van poëzie Dit artikel is voor het laatst herzien en bijgewerkt door J.E. Luebering. Provençaalse literatuur Inhoudsopgave Inleiding Oorsprong en ontwikkeling Achteruitgang en herfst Opwekking Referenties en bewerken Geschiedenis Gerelateerde onderwerpen Quizzen Beroemde dichters en poëtische vorm Poëzie: eerste regels Lees volgende 12 romans beschouwd als het ‘grootste boek ooit geschreven’ Wereldpoëziedag Ontdek de uitvinders en uitvindingen van de Industriële revolutie Kunnen appelzaden je doden? Hoeveel Electoral College-stemmen heeft elke Amerikaanse staat? Voor- en nadelen: schooluniformen Waarom smaakt koriander voor sommige mensen naar zeep? 10 klassieke muziekcomponisten om te weten Waarom worden Amerikaanse verkiezingen op dinsdag gehouden? Home Literatuur Literatuur van de wereld Kunst en cultuur Provençaalse literatuur Geschreven door Op feiten gecontroleerd door Laatst bijgewerkt: Artikelgeschiedenis Categorie: Kunst en cultuur Belangrijke mensen: Frédéric Mistral Sordello Joseph Roumanille Bertran De Born Marcabru Gerelateerde onderwerpen: Occitaanse taaltroubadour Félibrige descort trobar clus Provençaals literatuur, de verzameling geschriften in de Occitaanse of Provençaalse taal van de Provence en aangrenzende regio's in het zuidoosten van Frankrijk. De Provençaalse literatuur bloeide van de 11e tot de 14e eeuw, toen de poëzie zeldzame hoogten van virtuositeit en variatie bereikte in de viering van hoofse of ridderlijke liefde. Oorsprong en ontwikkeling Het oudste nog bestaande stuk Provençaals vers stamt waarschijnlijk uit de 10e eeuw. Een belangrijker fragment is het begin van een anonieme bewerking in Occitans van Boethius’ verhandeling Over de troost van de filosofie. Het vroegste werk van enig belang in de Provençaalse literatuur is de poëzie van Willem IX, hertog van Aquitanië (Guilhem VII van Poitiers), die actief was aan het einde van de 11e eeuw. Zijn bestaande gedichten bestaan uit 11 strofische stukken (in strofevorm met herhaalde regels) die bedoeld waren om gezongen te worden. Verscheidene waren liefdesliederen, en de belangrijkste drukten de spijt van de schrijver uit over de lichtzinnigheid van zijn verleden en de angst bij het afscheid nemen van zijn land en zijn zoon. Het contrast tussen het gedicht van Boethius en de strofen van Willem IX geeft aan dat de Provençaalse poëzie zich tegen de 11e eeuw in verschillende richtingen ontwikkelde. Britannica Quiz Beroemde dichters en poëtische vorm De oorsprong van de vroegste Provençaalse dichters werd aangegeven door hedendaagse Latijnse kroniekschrijvers, die ioculares noemden, mannen van een klasse die niet hoog aangeschreven stonden, wier beroep bestond uit het amuseren van hun publiek met jongleurstrucs, door het tentoonstellen van uitvoerende dieren, of door recitatie en zang. Deze artiesten werden in het Provençaalse joglars en in het Frans jongleurs genoemd. Uit hen kwamen de troubadours, die oorspronkelijk misschien joglars waren die bedreven waren in poëzie. Maar tegen het einde van de 11e eeuw was er een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de lagere soort joglars en de meer verfijnde troubadours, die hun werken componeerden in de elegante en verfijnde literaire taal van de aristocratie en het hof. De troubadours bestonden niet alleen uit de meer talentvolle dichters uit de hogere lagen van de samenleving, maar ook uit enkele grote edelen die zelf poëzie schreven. De lyrische liefdesgedichten van de troubadours werden de kroon op de middeleeuwse Provençaalse literatuur. De liefdesliederen van de troubadours weerspiegelden de sociale omstandigheden in de Midi (Zuid-Frankrijk) onder het feodalisme. De dochters van territoriale heren trouwden om politieke redenen en verwelkomden de aandacht van hovelingen, die liefdesliederen tot hen toespraken. Omdat de dichters qua sociale status doorgaans ver onder de dames stonden, schreven ze in een zeer behoedzame stijl. Dit beroep van ‘hoofse’ of ‘ridderlijke’ liefde werd een kwestie van conventie, maar de gevoelens van respect, hartstocht en toewijding die aldus tot edele dames werden gericht in de liederen van de troubadours zouden een blijvende invloed hebben op zowel de Europese literatuur als de en sociale mores. Willem IX was de eerste van de troubadours geweest. ​