Magisch realistische vertellingen

In een middelgrote provinciestad treffen oudere ex-notabelen elkaar op hun sociëteit. Ze zijn helaas niet alleen uitgekeken op hun biertjes en bitterballen, maar vooral op elkaar. Alle verhalen zijn al verteld, alle dingen zijn al gezegd. Verveling dus eeuwig troef! Dit kan niet anders dan ontaarden in elkaar jennen en stangen. Het is niet altijd duidelijk of het elkaar sarren echt gemeend is, of dat vriend Alzheimer in het geniep plaagstoten uitdeelt. De sfeer is eufemistisch uitgedrukt vaak narrig: daar moet iets aan gebeuren. Eén van de leden van de soos krijgt op een dag een lumineus idee: men raakt niet zomaar in een kring van ex-notabelen opgenomen. Daarvoor moet je wel het een of ander op je kerfstok hebben. Wie kan oprecht vertellen, zonder met de ogen te knipperen, dat hij altijd volmaakt eerlijk aan de slag is geweest, nooit achterbakse trucjes heeft uitgehaald en nooit op een slinkse wijze met de ellebogen heeft gewerkt om op de maatschappelijke ladder omhoog te klauteren? Wie heeft er bij vlagen geen dubieus dubbelleven geleid? De heren zweren dat hun bekentenissen en ontboezemingen binnen de muren van de soos zullen blijven. Terecht! Het blijkt dat notabelen 'er meer van kunnen' dan Jan en alleman. Het wordt echt gezellig op de sociëteitsavonden.