Levend Sterven

Dat Leo Apostel een wijsgeer is die niet terugdeinst voor de praktische aard van ethische problemen, toont hij in Levend Sterven, een bundeling van enkele lezingen die hij aan het einde Van de jaren tachtig heeft gehouden aan de Vrije Universiteit Brussel. Zijn afschuw voor de fragmentaire behandeling van problemen, komt duidelijk naar voren in de manier waarop hij thema"s als sterven en dood benadert. Fragmentatie en doorgedreven specialisaties leveren enerzijds wel nauwkeurige resultaten op, maar dreigen anderzijds de problematiek als geheel uit het oog te verliezen. En dit is nefast voor een problematiek als sterven -een probleem dat zich voornamelijk op het praktische vlak voordoet. Om die reden doet Apostel in Levend Sterven een poging -volledig pretentieloos -om sterven en dood vanuit een interdisciplinaire optiek te benaderen. Toch is dit werk meer dan een poging: Apostel geeft een volwaardige aanzet tot een betere samenwerking van verschillende disciplines. Het komt er voor Leo Apostel dus niet alleen op aan de louter filosofische beschouwingen uit te breiden met een praktische ethische dimensie; daarnaast wenst hij ook de relevante psychologische, antropologische, biologische, sociologische en historische gegevens op te nemen. De dood is een veel beschreven fenomeen -sterven daarentegen krijgt over het algemeen minder aandacht. Toch kan Levend Sterven niet als doorsneewerk worden geklasseerd. De theoretische visie is uitermate waardevol en zal allicht met open armen ontvangen worden, omdat de praktijk er nood aan heeft.