Leestekens

"En nou merk ik dat ik nog kan praten ook!"

"Elke generatie heeft wel een schoenendoos en daar komen schatten uit. Of een sigarenkistje. Het gaat niet om de hoeveelheid."

"Ik ben een dichter. Schrijf het maar op, dan komt het wel goed. Dat is mijn gevoel dat het zegt. Ik kan mensen ook voelen soms. Ik ben een groot deel gevoelswezen."

"Ik heb het in me, ik voel het, maar kan het zelf niet aanraken."

"Onze ziel is meer waard dan al het andere"

Mensen met dementie brengen ons bij genegeerde of veronachtzaamde dimensies van mens-zijn. Hun (lichaams)taal is een vindplaats van zin, heeft vaak meer dan twee kanten en steekt dikwijls drie lagen diep. Ontruiming van het geheugen lijkt wel gecompenseerd te worden door kennis van het hart. De kluts is kwijt, maar de beleving van toen is niet verdwenen. Het gevoel is puntgaaf en adequaat, het emotionele geheugen lijkt onverwoestbaar. Kloppen de vertelde feiten niet? Doet volstrekt niet ter zake: de beleving is ook een feit.
Een komma dus.
'Leestekens' is een oproep om u te laten ontvangen in de leefwereld van mensen met dementie en u te concentreren op hun tegoed. Een uitnodiging om verder te lezen na de komma. Om de tekens te verstaan van de levenskunst die zij zichzelf, elkaar, u en ons allemaal te geven hebben. Nu eens splinterachtig klein, dan weer knetterend direct. Maar altijd echt, door en door echt.

Drs. Paula Irik (1952) werkt als geestelijk verzorger in de ouderenzorg. Naast publicaties over buurt- en arbeidspastoraat schreef zij samen met Irene Kruijssen "Sprekende handen. Een methodiek voor ontmoetingsgroepen met dementerende mensen" (2010) en "Het gevoel blijft. Poëzie uit Gaasperdam" (2012). In 2013 verscheen haar boek Als het maar echt is. Over de zachte kracht van mensen met dementie.