Leegte Die Ademt

Het idee is even eenvoudig als verbluffend: waarom kijken we bij het lezen naar de letters en niet naar het wit daaromheen? Yra van Dijk bewijst in Leegte, leegte die ademt dat deze andere zienswijze verstrekkende gevolgen heeft voor het begrijpen van po e. Hoe onbewust ze ook tot stand kunnen komen, de dichter neemt beslissingen als hij een nieuwe regel begint of een volgende strofe. Het wit dat dan ontstaat, markeert niet alleen een verschil met proza - het laadt voor alles betekenis op. Over de blik op het afwezige is nagedacht door belangrijke auteurs als St ane Mallarm Maurice Blanchot en Paul Celan, wier fascinerende visies op de materie Leegte, leegte die ademt in het Nederlandse taalgebied introduceert. Zuivere theorie blijft echter hulpeloos. Daarom verfijnt Van Dijk bestaande idee door zorgvuldige bespiegelingen over het werk van de vier misschien wel grootste Nederlandstalige dichters: Leopold, Van Ostaijen, Nijhoff en Faverey. Onze kijk op hun po e zal nooit meer hetzelfde zijn. Yra van Dijk (1970) was als recensent verbonden aan de Volkskrant en bespreekt nu Franse literatuur en Nederlandse essayistiek voor NRC Handelsblad. Ze publiceerde essays en kritieken in onder meer De Gids, Literatuur, Nederlandse letterkunde, Parmentier, Raster en Yang.