Koele Minnaars

Geneeskunde is mijn wettige echtgenote en de literatuur is mijn maîtresse. Als de een mij verveelt, slaap ik met de andere. Het is misschien een beetje wanordelijk maar het is in ieder geval niet eentonig. Zo omschrijft de arts-schrijver Anton Tsjechov de verhouding van de literatuur met de geneeskunde. Dit boek belicht deze wanordelijke maar tegelijk zinnenprikkelende liaison tussen beide disciplines. Er wordt nagegaan hoe literaire teksten en depressie- en kankerverhalen via medische bewoordingen en literaire verbeelding uitdrukking geven aan de werkelijkheid die we ziekte noemen.Negentiende-eeuwse romans over waanzin zoals Madame Bovary van Flaubert, autobiografieën over depressie en kanker, grote ziekteromans zoals De Toverberg van Mann of novelles zoals De ziekte van de dood van Duras worden gelezen vanuit de vraag hoe ze reflecteren over ziekte. Wat heeft het ziekteverhaal dan toch dat het door de tijden heen telkens weer op andere gronden medische of literaire interesse opwekt? Wat leren autobiografische verhalen over kanker en depressie ons over deze ziektes? Waarom hebben zelfs fictieve verhalen iets relevants te vertellen over ziekte, zowel voor mensen die zelf met ziekte geconfronteerd worden als voor hen die er professioneel mee te maken hebben? Waarom zou een arts een autobiografie of een roman over ziekte moeten lezen? Wordt hij daar een betere dokter van? Deze aanpak om ziekte in verhalen te benaderen, biedt een bijzonder perspectief op de betekenis van de literatuur voor de geneeskunde en omgekeerd.