Klimaatrelativisme

Klimaatwetenschappers bevestigen wat Heraclitus al lang wist: een stabiel klimaat bestaat niet. Verandering is de enige constante in de chaos die ons omringt. Ons technologisch observatievermogen leert dat de klimaatverandering versnelt, net zoals de groei van de wereldeconomie. De verwachte toename van de wereldbevolking, van de wereldrijkdom en van het fossiele energiegebruik kan de klimaatverandering alleen maar bestendigen. Hierdoor kan de wereldeconomie op lange termijn misschien wat minder snel groeien. Wetenschappers van nu hebben veel krachtigere computers dan Heraclitus. Deze machines vertalen assumpties van mensen in het ideale emissietraject over honderden jaren. Door het visualiseren van de relatie tussen assumptie en gevolg verandert de moderne mens zijn oordeel over het klimaat. Ook de klimaatverandering dient getemd. Na de observatie van een toekomst volgt de roep tot interventie: we moeten ons klimaatreservaat deskundiger gaan beheren. Een nieuw globaal project lijkt definitief geboren en nieuwe industriële groeipolen krijgen vorm. Dit boek beschrijft enkele markante evoluties in het veranderende denken rond de klimaatverandering. Hoe kunnen we verklaren dat de populaire media meer aandacht besteden aan allerhande weerfenomenen en aan hypothesen over het klimaat in 2100 dan aan acute hedendaagse wereldproblemen? Waarom maken we ons meer zorgen om de gemiddelde omgevingstemperatuur voor de veel rijkere toekomstige generaties dan om de armen van vandaag? Hoe werd wat eerst een te abstracte hypothese leek, uiteindelijk getransformeerd in een enorme industriële opportuniteit? Of zijn vooral de mechanismen van industriële transformatie aan verandering onderhevig? En wat is ten slotte de meest logische afloop van het klimaatverhaal?