Islamofobie?

Frans schrijft heel feitelijk en zonder enige pathos, over wat hij in een enige jaren in beslag genomen hebbende studie over het onderwerp, het mohammedanisme, heeft geleerd. Mohammedanisme, omdat de naam islam ook de buitenstaander van deze ideologie al direct betrekt in de termen van onderwerping die de islam niet alleen voor de aanhangers van die leer in petto heeft, maar vooral en bovenal ook voor de mensen die die ideologie niet aanhangen. Immers van vrede kan slechts sprake zijn als alle mensen aan die ideologie zijn onderworpen, waarbij het niet per sé noodzakelijk is dat die buitenstaanders ook volgers van Mohammed zijn. Zo staan er meer dingen in die je aan het denken zetten, zelfs als je er toch al enige tijd (ook voor mij was, net als voor Frans, de moord op Theo van Gogh een reden om me in de materie te gaan verdiepen) in hebt gestoken, in de ideologie die zich met een aan cynisme grenzend gevoel voor ironie betitelt als ‘de religie van de vrede’. Maar Frans, die zet het dus allemaal nuchter op een rij in zijn boek, en misschien is het juist wel die nuchterheid die het zo akelig maakt om te lezen, niet omdat het akelig lezen is, maar omdat de materie zo akelig is. Zo is het vaak toch weer erger dan je kon vermoeden. En dat terwijl het lot van de vrouwen die onder de islam (nu weer wel in de vorm van onderwerping) zuchten, me al bekend was, met alle vreselijke excessen van dien. Maar dat het zo ingebed is in wat er in de koran en de hadtih staat, dat het echt zo erg is, dat was zelfs voor mij nieuws. Voor mij die al geen enkele illusie meer had over het lot van vrouwen die in door de islam beheerste culturen leven. Of leven? Wat voor een leven door moet gaan bedoel ik natuurlijk. En dan ben ik nog wel iemand die me door de koran heeft heen geworsteld, en de bijbel met plezier heeft gelezen