In levende lijven

Welke verschillen tussen mensen moeten er wel en welke mogen er niet toe doen? Wie zich buigt over de vormgeving van het samenleven en de waarden die daarbij in het geding zijn, stuit onvermijdelijk op deze vraag. Mensen in westerse samenlevingen hechten steeds meer belang aan het uitdrukken van verschillen die zij als belangrijk deel van hun identiteit beschouwen. Daartegenover zijn er vele verschillen die als discriminerend, onrechtvaardig of belemmerend worden ervaren. Het goede (samen)leven en de verschillen tussen en binnen mensen worden niet alleen intellectueel, maar ook in, aan en met het lichaam beleefd. Het ontbreekt ons echter in belangrijke mate aan filosofische theorievorming over de wijze waarop dat gebeurt. Het mensbeeld in de westerse filosofie is over het algemeen nog steeds lichaamloos. Tonja van den Ende laat in dit boek zien dat het oeuvre van de Franse filosofe en psychoanalytica Luce Irigaray hierop een belangrijke uitzondering vormt. In dit boek wordt Luce Irigarays visie op de rol die lichamelijkheid en verschillen spelen in de constructies van identiteiten uitgewerkt en in discussie gebracht met feministische en psychoanalytische teksten over deze problematiek. Deze uitwerking wordt vervolgens ingezet voor een filosofische visie op het goede samenleven dat gekenmerkt wordt door een morele sensitiviteit ten aanzien van verschillen.