In een blauwe zon

De zon uit "In een blauwe zon" is getekend door een kind. Niet geel of oranje, maar blauw. Het kind kleurt buiten de lijnen, 'want zonnen stralen', legt het uit. Binnenin de zon is het heet, hels heet. Zo vat de bundel aan, met 'Hongerdagen'. De daaropvolgende cyclus heet 'Glinsterdingen', zonlicht in de duisternis. Maar evengoed lees je de bundel van achteren naar voren en slaat het noodlot opnieuw toe.
Hedwig Speliers deed de redactie van de bundel en noemde "In een blauwe zon" na een eerste lezing: 'een uitgebalanceerd taalgeheel met scherp gesneden metaforen en een goed ritme'.

Steven Graauwmans (Antwerpen, 1972) is met "In een blauwe zon" aan zijn derde dichtbundel toe. Na "Uitzicht Lotto", gaf het Poëziecentrum in 2009 "Reservisten van maandag" uit. Zijn gedichten werden opgenomen in verschillende literaire tijdschriften en bloemlezingen als "Dagkalender van de Poëzie" (Meulenhoff, 2011) samengesteld door Tjitske Jansen en Victor Schiferli, "Dichter bij Gierik" (EPO, 2010) en "25 jaar Nederlandstalige Poëzie 1980 - 2005" (Contrabas, 2006).


'Het is een werkelijkheid waarin de protagonisten in zijn universum naar hun plaats zoeken. Graauwmans ontwikkelt er een eigenzinnig idioom voor, waarin de surreëel aandoende beeldspraak soms voor intrigerende verschuivingen van de betekenis zorgt.', 'Hij is [...] de soldaat van taal die voor weerbaarheid strijdt.'
Paul Demets in De Morgen

'[...] de wereld van Graauwmans mag dan wel grauw en unheimlich zijn - de naam van de dichter lijkt wel een veelzeggend pseudoniem - dat besef neemt niet weg dat de auteur ook die pessimistische visie enigszins ironiseert door de vele dubbele bodems en woordspelingen en door de wijze waarop hij zijn personages portretteert en in hun hemd zet. Precies dat talige raffinement doet het beste vermoeden voor de toekomst.'
Dirk De Geest in Ons Erfdeel