Het Parijs van Simenon

Dicht bij de oude meneer en de dikke boekenverkoopster in het zwart bekeek een Amerikaanse student de wereld door de zoeker van zijn Leica. Parijs was onmetelijk en kalm, bijna zwijgend, met zonlicht en schaduwvlakken op de juiste plaats en geluiden, die precies op het juiste ogenblik door de stilte heen drongen. De oude meneer, die een licht vest droeg, had een map vol prenten opengeslagen en om ze goed te bekijken had hij de map op de stenen borstwering gelegd. De Amerikaanse student had een roodgeruit hemd aan en droeg geen vest. De verkoopster, die op een vouwstoeltje zat, bewoog haar lippen zonder naar de klant te kijken, tegen wie ze ononderbroken praatte, als water dat stroomt. Dat maakte zonder twijfel deel uit van de partituur. Ze breide. Rode wol gleed tussen haar vingers door. De witte teef kromde haar rug onder het gewicht van de grote reu, die zijn tong uit zijn bek liet hangen. En toen, toen alles op zijn plaats was, toen de perfectie van die morgen een bijna angstwekkend hoge graad bereikt had, stierf de oude meneer zonder een klacht, zonder dat je iets zag op zijn gezicht, terwijl hij naar zijn prenten keek, terwijl hij luisterde naar de stem van de verkoopster, die nog steeds doorkabbelde, naar het getjilp van de mussen en het verspreide getoeter van taxi's. Hij stierf staande, een elleboog op de stenen rand en zonder verwondering in zijn blauwe ogen. Hij zwaaide even op zijn benen en viel toen op de stoep, de map meesleurend; de prenten dwarrelden om hem heen.