Het Katholieken Boek

Tot 1853 leefden de katholieken teruggetrokken, ze probeerden zo min mogelijk de aandacht te trekken en vooral de protestanten geen aanstoot te geven. Toen er in dat jaar bisschoppen werden benoemd en er vrijheid van godsdienst was, durfden ze weer te getuigen van hun geloof. Er werden kerken, kloosters en ziekenhuizen gebouwd. Op sociaal terrein waren overal religieuzen actief en ze bouwden scholen, veel scholen. Processies waren nog niet toegestaan, daarom ging men met vlaggen en vaandels in demonstratieve optochten de straat op. ‘Roomsen, dat zijn wij,’ zongen ze vol overtuiging en ‘Rooms in alles’ was de strijdkreet. Na de Eerste Wereldoorlog nam dat alles toe. ‘Het rijke Roomse leven’ werd het zelfs genoemd. Ook na de Tweede Wereldoorlog ging dat allemaal nog geruime tijd door, maar de eerste veranderingen werden zichtbaar. Zodra de ommekeer zich inzette, ging het verval heel snel. Jonge priesters lieten van zich horen, verzetten zich tegen hun bisschoppen en omdat ze geen gehoor vonden, verlieten ze met tientallen pastorie of klooster. Kerken liepen in steeds sneller tempo leeg. Veel katholieke instellingen werden opgeheven. Sinds kort lijkt het echter rustiger geworden. Oude riten keren voorzichtig terug en men gaat weer op bedevaart. Van heel die periode, van de glorietijd tot het aarzelend herbegin, geeft Het Katholieken Boek met zijn ruim 400 foto’s een indrukwekkend beeld. Een veelbewogen verleden komt tot leven. Voor ouderen een herkenning, voor jongeren een kennismaking met een periode die hun nagenoeg vreemd is, maar niet weg te denken is uit vaderlandse geschiedenis.