Het geminachte kind

Het geminachte kind is het verslag van een te lang opgekropte woede, maar het is ook het onderzoek naar het ontstaan van die woede. Het boek heeft daardoor eerder het karakter van een aftastende vertelling dan van een wetenschappelijk betoog, is eerder een beschrijving van een vermoeden dan een vaststelling van feiten. Het vermoeden bijvoorbeeld dat wij, ondanks alle fraaie woorden, volwassenheid opvatten als onkinderlijkheid, dat het spreken over leeftijdsverschijnselen en -fasen is bedoeld om ons van alle kinderlijkheid te ontdoen, dat wij met grootbrengen het leren breken met de kindertijd bedoelen. Het vermoeden ook dat volwassenen en kinderen zich steeds verder van elkaar verwijderen omdat de sexualiteit is gaan draaien om het orgasme, de school afgestemd blijft op het weten en niet op het vragen en omdat onze cultuur vindt dat er één waarheid is. Het bange vermoeden tenslotte dat er een verband bestaat tussen de manier waarop walvissen, zeehonden, inheemse orchideeën en kinderen worden behandeld, terwijl de kindercultuur, waaronder het kinder-boek, wordt beheerd door de pedagogische maffia. Uit niets blijkt dat Guus Kuijer, de veelgeprezen en bekroonde schrijver van kinderboeken, kinderen ook per se 'betere mensen' vindt. Ze komen als net zulke 'aardige rotzakken' naar voren als andere mensen maar er wordt gewezen op een riskant verschil: kinderen hebben nauwelijks macht en die zullen ze ook nooit krijgen. Er lijkt maar één manier te zijn om macht te verwerven en die berust op het eli-mineren van je kinderlijkheid. De artikelen en essays die Guus Kuijer publiceerde in onder meer Maatstaf en Hollands Maandblad over literatuur en kinderen, hebben sterk de aandacht getrokken. Kuijer blijkt behalve romancier en kinderboekenauteur ook een uiterst origineel, eigenzinnig, scherp en tegelijk laconiek essayist. * Guus Kuijer is een van de weinige auteurs binnen de Nederlandse kinder- en jeugdliteratuur die systematisch nadenken over de achtergronden van het schrijverschap. Hij ziet zijn kinderboeken nadrukkelijk als onderdeel van zijn persoonlijke ontwikkeling en doet ook voor volwassenen op een wat theoretischer niveau verslag van zijn opvattingen. — Peter van den Hoven in de Groene Amsterdammer.