Het boek van de nieuwe zon

'Mijn herinnering drukt zwaar op mij. Ik ben opgegroeid bij de folteraars en heb zo mijn vader of moeder nooit gekend, net zomin als mijn medeleerjongens. Nu en dan, als de winter lang aanhoudt, komen er arme zielen roepen aan het Lijkenpoortje, in de hoop tot ons gilde te worden toegelaten. Dikwijls vergasten ze Broeder Portier dan op een opsomming van de vele martelingen die ze grif bereid zijn uit te voeren in ruil voor wat warmte en wat eten; nu en dan brengen ze dieren mee om te laten zien wat ze kunnen.' Dit zijn de vroegste herinneringen van Severian de folteraar, die omwille van de schone Chatelaine Thecla zijn gelofte aan zijn gilde geweld aandeed en als gevolg daarvan - een keerpunt in zijn leven - werd weggezonden uit de Matachijnse toren. In De Klauw van de Middelaar vervolgt Severian als banneling zijn tocht in de toenemende duisternis van een slagschaduw die als een niet te miskennen voorteken boven de verwarrende wereld van Arda hangt. Zijn reisdoelen: de stad Thrax en, uiteindelijk, zijn lotsbestemming. Zijn belangrijkste reisgezellen: het eeuwenoude beulszwaard Terminus Est en de Klauw van de Middelaar, een juweel waarbinnen magische krachten huizen. Gaandeweg treft de gewezen folteraar zowel adembenemende schoonheid als hartstokkende gruwelen en overtuigd geboefte. En als dat laatste en masse de veile kop opsteekt, rest er nog slechts één vraag: is de weg die Severian moet gaan die van de gedoemde of die van de uitverkorene?