Herinneringen aan de Macedonische keuken

Eten is geven, eten is delen. Eten is ook verlangen: hoe ik in de winter verlangde naar de eerste aardbei. Een ongeduldig wachten tot ik het eerste bosuitje of jonge knoflook uit de tuin mocht plukken. De sensatie bij dat eerste proeven na lange afwezigheid: een witte boterham met dikke boter, een eitje erop, verkruimelde witte schapenkaas en daar bovenop het fijngesneden bosuitje. Nog beter: zomaar een hap van de boterham links en een bijt uit het uitje rechts. De zomers in Macedonië duurden eindeloos. Vaak logeerde ik dan bij mijn tantes. Mijn moeder heeft vier zussen en mijn vader twee. Dat waren dus veel logeerpartijtjes. Als ik bij hun was deden zij allemaal hun best om het mij naar de zin te maken, me te vertroetelen en verwennen. En hoe deden zij dat? Zij deden dat, onder meer met hun eten, en ongewild hebben zij allemaal hun stempel op mijn smaakontwikkeling gedrukt. In dit boek heb ik de herinneringen uit mijn kinderjaren vastgelegd en gekoppeld aan bepaalde gerechten uit Macedonië die bij een specifieke gebeurtenis passen. Ik vertel verhalen over hoe ik wakker werd onder de moerbeibomen: de rode en de witte. De slaapkamer geur van mijn ouders waar de vruchten van verlangen werden bewaard. Het plotselinge verdwijnen van konijn Belco. Waarom ik bij het eten van een onschuldige perzik altijd aan oma, baba Cena moet denken. Over hoe een kweepeer in een mispel omgetoverd werd onder de handen van mijn vader, de stadsboer. Bij elk verhaal zijn er drie à vier recepten toegevoegd, waar de smaak van mijn herinneringen is vastgelegd. Dit is het voedsel waarmee ik groot ben geworden, het voedsel waarmee ik ben opgevoed. Ik wil de mensen voor het eerst kennis laten maken met de veelzijdigheid van de eerlijke, smaakvolle, landelijke, traditionele en wat robuuste Macedonische keuken. De keuken is zoals het landschap en het klimaat: ruig en zeer divers, uitgesproken als de hete zomers en onverbiddelijk zoals de koude winters. Het is een keuken waar gebruiken, tradities, mythen en heiligen om specifiek voedsel vragen voor speciale gelegenheden die langzaam aan het verdwijnen is: waar de slow food snel plaats maakt voor de fast food.