Herinneringen aan Altagracia

De hoofdpersoon in Herinneringen aan Altagracia is een jongen die vanuit zijn ouderlijk huis zichtbare en onzichtbare werelden verkent en contact legt met de bewoners daaruit. In deze begrensde en tegelijkertijd oneindige wereld blijkt minstens evenveel te beleven als in een wereldstad. Behalve menselijke en andere wezens spelen plaatsen (het in koloniale stijl gebouwde huis, de patio, de zinderende straat, de droge rivierbedding) en geuren (de apotheek, wasgoed, middageten, aarde, bloed en nooit gewassen kleren) een rol die zo doordringend is dat bij de lezer die ze zelf ooit heeft geroken, vergeten gewaande herinneringen zullen opkomen. De personages worden zeer minutieus geobserveerd; grenzen tussen volwassenen en kinderen worden niet in termen van tijd gedefinieerd, maar naar de mate waarin ze in staat zijn op een magische manier waar te nemen. Herinneringen aan Altagracia is in 1972 geschreven tijdens een langdurig verblijf in Spanje en bevat autobiografische elementen. Salvador Garmendia is in 1928 in Barquisimeto (Venezuela) in de wijk Altagracia geboren. Hij publiceerde zijn eerste literaire werk in 1959. Begin jaren zestig werd hij lid van 'El techo de la ballena' (Het dak van de walvis), een organisatie van kunstenaars die zowel in de literatuur als in de schilderkunst en de fotografie de afstotelijke kanten van het grotestadsleven met al zijn geestelijke corruptie en materiële ontbindingsprocessen onder de aandacht van het conservatieve kunstminnende publiek brachten. Salvador Garmendia heeft tussen 1959 en 1981 verscheidene boeken gepubliceerd en is sinds 1985 verbonden aan de Venezolaanse ambassade te Madrid.