Geslagen maar niet verslagen

Vierenzestig jaar na dato.Van de vele bezoeken die ik aan Amsterdam heb gebracht, heb ik enkele malen geprobeerd het voormalige R.K. Jongensweeshuis aan de Lauriergracht 105 te bezoeken. De drie grote deuren, waren net als toen, hermetisch gesloten. Vanaf maart 1948 – ik was toen 8 jaar – tot september 1952 heb ik daar een deel van mijn jeugd doorgebracht. Door nonnen en regenten werd ik, met vele andere jongens, zeer streng opgevoed. Bidden en gehoorzamen. De kapel zag ik meer van binnen dan van buiten. Ik was geen individu meer maar een nummer geworden. Zonder een sprankje liefde werden ons de normen van de Katholieke kerk bijgebracht. Doordat ik regelmatig van groep veranderde, was het krijgen van vrienden uitgesloten. Het was het komen en gaan van medelotgenoten.Zo onverwachts als ik daar gebracht werd, zo plotseling werd ik daar weggehaald om naar een ander tehuis te worden overgeplaatst. Nooit heb ik nog iemand gezien van de jongens en nonnen die daar ooit verbleven. Ook mijn broers en zusters ondergingen hetzelfde lot.De kinderbescherming van toen had met hun ‘botte’ hersens niet in de gaten wat zij een gezin had aangedaan. In december 1947 werden mijn moeder abrupt zeven kinderen ontnomen en bleef zij alleen achter. Er werd door de kinderbescherming geen enkele maatregel getroffen om dit gezin te herenigen. Zo verbleef ik 14 jaar lang in tehuizen.