Een gezond en opgewekt kunstleven

Het kunst- en cultuurbeleid in Rotterdam heeft een boeiende geschiedenis. Tot aan de Tweede Wereldoorlog bestond er weliswaar een culturele infrastructuur maar er was geen gemeentelijk kunstbeleid van betekenis. Na de bezetting was er van de culturele voorzieningen praktisch niets over. Beleid én voorzieningen moesten van de grond af aan worden opgebouwd. De ontwikkeling van het beleid en van de culturele infrastructuur in Rotterdam is bijna van dag tot dag te volgen. Voor deze studie was een van de vertrekpunten dat kunst een autonome ontwikkelingsgang heeft, uit de aard van de kunstpraktijk verbonden met de maatschappelijke omgeving. Hier gaat het om de ontwikkelingen in de stad Rotterdam. De inhoudelijke ontwikkeling van de kunst noch de vormen die zij aanneemt, is rechtstreeks de uitkomst van beleid. Het beleid wordt mede ingegeven door wat in de maatschappij opkomt en de wisselwerking daarvan met ontwikkelingen in kunst en cultuur. Door deze invalshoek te kiezen staan in dit boek de ontwikkelingen in kunst en cultuur niet voorop. Het doel van het onderzoek en van deze publicatie is te schetsen welke motieven er in het beleid van de gemeente Rotterdam en van de Rotterdamse Kunststichting aan de orde waren. Frappant is dat de opbouw van de culturele infrastructuur overkomt als een opeenstapeling van initiatieven en voorzieningen. Er treden ook verschuivingen op in de posities die de makers en uitvoerders van het kunstbeleid ten opzichte van elkaar innemen, soms in een geleidelijk proces, soms met abrupte wendingen. De onderliggende ambitie is om de stad en haar bewoners een boeiend en aansprekend cultureel klimaat te bieden. Bij de oprichting van de Rotterdamse Kunststichting was dat de intentie tot 'ontplooiing van een gezond en opgewekt kunstleven'.