Een asgrauwe dageraad

De vrije verzen van Wang Jiaxin zijn bedrieglijk eenvoudig en kristalhelder, en zoals kristal een heel kleurenspectrum verspreidt wanneer je het draait in het licht, zo heeft de poëzie van Wang Jiaxin een hele reikwijdte aan betekenissen. In een eigen, rustige stijl ontvouwt hij zijn visie op de verhouding van het individu tot de samenleving, de geschiedenis, het lot, de mensheid. In de schaduw van verleden en heden zoekt hij naar waarheden, grote en kleine, vanuit de directe ervaring. Al spelen zijn gedichten vaak in de winter, ’s nachts of in het duister, Wang Jiaxin ziet toch aan de andere kant de zon. Of staat hij altijd in een dageraad, maar één die niet altijd rooskleurig is? De Chinese dichter WANG JIAXIN (1957) werd, zoals zovelen van zijn generatie, tijdens de Culturele Revolutie naar het platteland gestuurd voor ‘heropvoeding’. Twee jaar na de dood van Mao Zedong kon hij, in 1978, alsnog Chinees gaan studeren aan de universiteit van Wuhan. In 1985 publiceerde hij zijn eerste dichtbundel. Hij schopte het uiteindelijk tot redacteur, essayist, criticus, literair vertaler en hoogleraar Chinese letterkunde. Sinds die eerste bundel is hij gestaag blijven publiceren, won hij vele nationale en internationale prijzen en nam deel aan vele poëziefestivals over de hele wereld. Hij is geroemd om zijn Chinese vertalingen van onder anderen Paul Celan, Marina Tsvetajeva, Federico García Lorca en Osip Mandelstam. Deze overzichtsbundel van het werk van Wang Jiaxin kwam tot stand onder de redactie van SILVIA MARIJNISSEN (1970), vertaalster van Chinese literatuur, onder meer van romans van Mo Yan en Chang Eileen, van moderne poëzie van Jidi Majia, Yang Mu, Ye Mimi, Hsia Yu, Shang Ch’in, Duoduo en Chen Li en van klassieke landschapspoëzie.