Dyslexie

De laatste jaren staat het onderwerp dyslexie weer sterk in de belangstelling. De nieuwe definiëring van dyslexie zoals deze is voorgesteld door de Commissie van de Gezondheidsraad (1995) wordt in de praktijk reeds veelvuldig als leidraad gebruikt. Dat wil niet zeggen dat dit begrip met deze nieuwe definitie definitief is vastgesteld. Als gevolg van de gewijzigde definitie van dyslexie dienen nieuwe diagnostische criteria opgesteld te worden om deze lees- en spellingsstoornis in de praktijk vast te kunnen stellen.

Eén van de veranderingen als gevolg van recente wetenschappelijke inzichten heeft betrekking op het diagnostisch gebruik van intelligentietests binnen het dyslexie-onderzoek. Maar ook de rol van het taalontwikkelingscriterium staat ter discussie.

Niet alleen de leerstoornis zelf, maar ook de voorlopers van dyslexie behoren tot het terrein van het wetenschappelijk diagnostisch onderzoek. Onderzocht wordt welke signalen al op kleuterleeftijd op dyslexie kunnen wijzen, nog voordat de stoornis tot ontwikkeling is gekomen. Het onderzoek naar verschillende behandelmethoden van dyslexie is enerzijds gericht op de vraag naar de effectiviteit van de behandeling van reeds manifeste lees- en spellingsprobleem, anderzijds op het ontwikkelen van methoden voor vroegtijdige interventie.

Eveneens met diagnostiek en behandeling samenhangend, is de vraag of verschillende verschijningsvormen van dyslexie een uiting zijn van een zelfde onderliggende stoornis, of dat er sprake is van (sub)typen dyslexie.

In dit boek worden de theoretische achtergronden van deze onderwerpen vanuit een psychologisch/onderwijskundige en medisch-neurologische invalshoek beschreven. Aan de hand van structurele en functionele verklaringsmodellen, wordt ingegaan op de relatie tussen de (verstoorde) neuronale ontwikkeling en dyslexie. Naast een theoretische beschrijving is zowel bij de diagnostiek als behandeling een plaats ingeruimd voor casuïstiek.