DISPLACED PERSONS GEEN DAG LANGER

In 1943 riepen de Duitsers jongemannen uit de bezette gebieden op voor de Arbeitseinsatz. Onderduiken was voor velen geen echte optie en ze vertrokken. Zo ook Maatrichtenaar Rob van Vliet, die eerste in een papierfabriek en later in een staalfabriek in Zwaben aan de slag moest. Na bijna twee moeizame jaren van kampleven, onderdrukking, en vernedering, begint hij aan een lange weg terug, die over Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk en België voert. En telkens heeft hij maar één beeld voor ogen: zijn verloofde Anke. Een beeld dat hem kracht, moed en vertrouwen geeft, tot zijn terugkeer. Het verhaal van de mannen die jarenlang gedwongen werden om in knechtschap te werken is er een zonder heroïek. Maar het is vol met geschiedenissen van kleine mensen met grote hoop. Leo Sins heeft na bijna zestig jaar zijn ervaringen op een meeslepende en begrijpelijke manier op papier gezet. // Recensie(s) :De belevenissen van hoofdfiguur Rob van Vliet, werkzaam aan de rechtbank van Maastricht. Omdat onderduiken geen optie is, volgt hij in 1943 het bevel van de Duitse bezetter voor de Arbeitseinsatz, eerst in een papierfabriek, waar hij zijn broer aantreft en later in een smederij. Bij alle ontberingen, honger, angst bij bombardementen en vernedering, heerst er doorgaans een mild regime en zijn er zelfs menselijke contacten met de vijand. Er is ook de vaak voorkomende kameraadschap onder een groep Nederlanders, die met Fransen en Russen hetzelfde lot delen. De oorlogsberichten worden nauwkeurig gevolgd. Geen concentratiekamp, maar genoeg kommer en kwel om in 1945 de benen te nemen en met allerlei treinen via Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en Belgie in Maastricht thuis te komen. Een bittere teleurstelling wacht hem. Zijn verloofde, die hem op de been hielp, is met een Amerikaan aan de haal. Geen historie met hoogte- en dieptepunten. Debuut van de auteur dat hij baseerde op eigen ervaringen. Normale druk.