De zwijgende portieken van de Haagse Schilderswijk

Op het eerste gezicht is de Schilderswijk een doorsnee zwarte wijk in een grote stad. Er leven zo¿n vijftig etnische groepen; het is een van de armste wijken van Nederland,waar tachtig procent van buitenlandse komaf is; het aantal grote bakken en opgevoerde scootertjes dat er rondrijdt staat in schril contrast met het gegeven dat de helft van de bewoners onder de armoedegrens leeft.
De wijk is tot op het bot verzuild: Turkse en Marokkaanse bakkers, slagers en kruidenierswinkels, hindoestaanse reisbureaus en Surinaamse kappers. Veel Hollanders die niet zijn weggetrokken vinden dat hun vroegere wijk naar de ratsmodee is gegaan. Wie echter zijn ogen en oren de kost geeft, ziet dat de allochtonen allerlei bijzonderheden van huis hebben meegenomen: hun politieke
tegenstellingen, hun gebedsgenezers, gebedshuizen, koffiehuizen en de universele wens in een fatsoenlijke wijk te wonen.Het gonst er dan ook van activiteiten en burgerinitiatieven om de leefbaarheid te verbeteren. Niet dat het direct helpt, want iedereen heeft er zo zijn eigen zachte of harde oplossingen voor, de middelen ontbreken en de gemeente en de straatagentenweten het soms ook niet.
Eildert Mulder (1950), jarenlang Midden-Oostenredacteur en later stadsverslaggever in Den Haag voor Trouw, zwierf vele maanden door deze wijk van zijn stad en maakte er een eerlijk portret van.