De waarheid in het ochtendlicht

Het laatste postume werk van Ernest Hemingway draagt ​​de nogal onhandige aanduiding "een fictieve memoires" en komt terecht onder een wolk van controversiële montage en patching - maar dat alles is niet ter zake. Hoewel dit verslag van een safari in Kenia uit 1953 de resolutie en helderheid van de beste Hemingway ( The Sun Also Rises , A Farewell to Arms ) mist , is het toch "echte" Hemingway. Laat wetenschappers uitzoeken waar de memoires ophouden en fictie begint: voor de gewone lezer werpt alleen het proza ​​een onweerstaanbare betovering. In True at First Lightde gloriedagen van de "grote witte jagers" zijn voorbij en de Mau Mau-opstand verdrijft met geweld Europese boeren uit de akkers van Kenia. Maar voor de Afrikaanse wapendragers, chauffeurs en wildverkenners die zijn safari in de schaduw van de Kilimanjaro leiden, blijft Hemingway een vorstelijk figuur - bijna een god. Twee parallelle zoektochten stuwen het verhaal voort: Mary, Hemingway's vierde en laatste vrouw, achtervolgt hardnekkig een enorme leeuw met zwarte manen die ze vastbesloten is om voor Kerstmis te doden, terwijl Hemingway steeds meer geobsedeerd raakt door Debba, een mooie jonge Afrikaanse vrouw. Wat de roman bijzonder vreemd en meeslepend maakt, is dat Mary alles over Debba weet en haar accepteert als een 'aanvullende echtgenote', ook al laat ze geen gelegenheid voorbijgaan om haar man over de kolen te harken vanwege zijn drinken, gebrek aan discipline in het kamp, Zoals gebruikelijk bij Hemingway zijn sfeer en houding veel belangrijker dan plot. Mary hekelt haar man op een gegeven moment als een 'door geweten geteisterde moordenaar', maar dit is precies de morele houding die de jachttaferelen hun spanning en schoonheid geeft. "Ik was blij dat hij voordat hij stierf op de hoge gele ronde heuvel had gelegen met zijn staart naar beneden", schrijft Hemingway over "Mary's leeuw", "en zijn grote poten comfortabel voor hem en keek over zijn land naar het blauwe bos en de hoge witte sneeuw van de grote berg." Passages als deze - en er zijn er veel - verlossen de onsamenhangende structuur van het boek en vervalt af en toe in genotzuchtige houdingen. Joan Didion deed True at First Light in The New Yorker af als 'woorden die zijn vastgelegd maar nog niet zijn geschreven', maar daarmee wordt de kracht van deze woorden niet erkend. De waarde van True at First Light ligt in zijn openhartigheid, zijn naaktheid: het biedt een zeldzame kans om te zien hoe een meester zich een weg baant naar kunst. --David Laskin