De sociale interventiestaat

De participatiesamenleving belooft de burger meer macht en zeggenschap. Maar het tegendeel is het geval. In plaats van meer greep op de samenleving, neemt de onmacht van de burger toe. De politieke partijen worden geleid door een politieke elite met een neoliberale agenda. Bovendien zijn de verschillen in politieke opvattingen tussen de politieke hoofdstromen genivelleerd. Het gevolg van de politieke keuzes die gemaakt worden, is een toenemende armoede en maatschappelijke ongelijkheid. De kern van de participatiesamenleving is dat bedrijven vrijwel niet worden gecontroleerd, maar dat de controle op de burger alleen maar toe neemt. De controle is daarbij geïntensiveerd voor burgers die afhankelijk zijn van een sociale uitkering. Het gaat hier om sociale beheersing en niet primair om de geldstroom. De logica van de participatiesamenleving leidt ertoe dat politieke besluiten de beheersing van de burger voortdurend verder vergroten. Vertrouwt de politieke elite haar eigen burgers niet?

Over de auteur
Anno L. van der Borg studeerde in 1981 af in sociologie aan de Universiteit van Amsterdam (UVA) met als specialisaties politicologie en bestuurskunde. Naast en na de studie vervulde hij diverse functies binnen het sociaaldomein als beleidsadviseur en adjunct directeur. In 1987 treedt hij in dienst van de Hogeschool Rotterdam als onderwijscoördinator van de voortgezette opleiding Management Organisatie en Beleid.
In 1995 worden alle post-HBO activiteiten van de Hogeschool Rotterdam gebundeld in één bedrijf; Transfergroep Rotterdam. Vanaf de oprichting in 1996 tot 2010 is Van der Borg algemeen directeur van deze Post-HBO organisatie. Daarnaast is hij lector Levenlang Leren & Sociale Kwaliteit. Momenteel is hij beleidsadviseur en onderzoeker bij het Instituut voor Sociale Opleidingen aan de Hogeschool Rotterdam.