De schipbreuk en andere verhalen uit het leven van een Brielse Schippersvrouw

Tussen wal en schip vallen, zeg je gedachteloos als iemand figuurlijk in de knel komt. Of je mag weleens schoon schip maken, wat zoveel wil zeggen als orde op zaken stellen. Maar wat als deze uitdrukkingen ook nog een letterlijke betekenis hebben? Bijvoorbeeld als je op een binnenvaartschip woont. Dan is tussen wal en schip vallen vaak een pijnlijke ervaring en op een schip wordt echt schoon schip gemaakt. Vele jaren heeft het echtpaar Weltevrede met hun schip schelpen gevaren voor de kalkfabriek in Den Briel. Na sluiting van deze fabriek hebben ze dwars door Nederland, België, Frankrijk en Duitsland nog jarenlang alle soorten vracht vervoerd. Hierover en over nog veel meer vaak amusante verhalen gaat dit boek, opgetekend uit de mond van de schippersvrouw die vanuit een totaal andere invalshoek dan de schipper het leven aan boord beleeft. Zij moet in een kleine ruimte het huishouden leiden, eten koken, de kinderen bezighouden die alleen maar vastgebonden aan een lijn aan dek kunnen spelen. Boodschappen doen bij de vertrouwde supermarkt is er al helemaal niet bij. Vaak moet ze haar weg vinden naar een winkel in een wildvreemde stad en als dat in het buitenland is, moet zij soms met handen en voeten kenbaar maken wat ze nodig heeft. Petra Hoks-Zwaard (1940) Zij werd met haar verhaal De vergeten Tragedie, over het noodlottig einde van haar grootvader, een van de winnaars van de Strellus Prozawedstrijd 2011. Haar eerste autobiografische verhalen zijn in 2012 gepubliceerd in Inhaalkoorts, een verzamelbundel van diverse schrijvers. Een jaar later verscheen het boek Passanten van dezelfde schrijversgroep. Haar bijdrage in deze publicatie is echter fictie. Met De Schipbreuk maakt ze haar debuut als schrijfster van een biografisch boek.