De republikeinse kampen in Nederlands-Indië oktober 1945 - mei 1947

Na de Japanse capitulatie was de oorlog voor Nederlandse burgers op Java nog niet afgelopen. De Indonesiërs wilden onafhankelijk zijn en vooral de jeugd verzette zich fel tegen terugkeer van het koloniale bestuur. Tijdens de zich ontwikkelende revolutie werden in de laatste maanden van 1945 ca. 46.000 Nederlandse burgers (voornamelijk Indo-Europeanen) ondergebracht in zogenaamde republikeinse kampen in de binnenlanden van Java en Madoera. Afhankelijk van hun evacuatie verbleven zij daar drie tot negentien maanden (tot 30 mei 1947). Volgens de Indonesiërs ging het om beschermingskampen. De Nederlands-Indische autoriteiten zelf spraken over gijzeling en gijzelaars. In het kader van de uitvoering van de Wubo (Wet Uitkeringen Burger-Oorlogsslachtoffers 1940-1945) sprak de auteur in de periode 1989 tot 1992 met tientallen ex-geïnterneerden. Onder de indruk van hun levensverhalen besloot zij de geschiedenis van de kampen in beeld te brengen. Aangezien bij deze kampen Nederlanders, Britten en Indonesiërs betrokken waren, was uitgebreid onderzoek in Nederlandse en Britse archieven noodzakelijk. Voor de Indonesische kant van de geschiedenis reisde zij naar Java. Daar sprak zij met vele ex-vrijheidsstrijders en ex-leden van de Indonesische organisatie die destijds de geïnterneerden vanuit de republikeinse kampen naar de Britse (en later) Nederlandse bruggenhoofden Batavia en Semarang evacueerden. Met haar onderzoek probeert de auteur antwoord te geven op twee vragen: of de geïnterneerden door de Indonesiërs, in hun strijd tegen de Nederlanders, inderdaad als gijzelaars zijn gebruikt en wat het begrip beschermingskampen in werkelijkheid heeft betekend. Daarnaast onderzocht zij hoe de Indonesiërs het klaarspeelden om in die chaotische revolutietijd 46.000 Nederlandse burgers - op uitzonderingen na - ongedeerd te interneren, om vervolgens deze mensen op verzoek van de Britse militaire autoriteiten te evacueren.