De lessen van Don Carlos

Sìnds het begìn van de jaren zeventig raakten miljoenen lezers van Carlos Castaneda's boeken gefascineerd door de lessen van Don Juan Matus, de Yaqui sjamaan uit NoordMexico. Zijn sleutels tot een andere werkelijkheid hebben een hele generatie van spirituele zoekers geïnspireerd. Nu, met de praktische technieken en exact beschreven oefeningen in dit boek, biedt Victor Sanchez een manier om Castaneda’s verrassende ideeën in de praktijk te brengen. Victor Sanchez heeft vijftien jaar bij de inheemse bevolking van Mexico gewoond. Verborgen in de bergen, houden deze mensen nog steeds het spirituele pad van de oude Tolteken open. Sanchez stelde zich niet op als een academische onderzoeker, maar nam deel aan het normale leven, met alle oude tradities. Momenteel geeft hij in de hele wereld workshops over de technieken in zijn boek. ‘Victor Sanchez heeft de essentie van Carlos Castaneda'’s geschriften in een vorm gegoten die iedereen in zijn of haar leven kan toepassen. Dit is bestemd een klassieker in zijn soort te worden.’ - Dan Millman, auteur van ‘Way of the Peaceful Warrior’ Het boek dat u In uw hand hebt is het resultaat van de vele stappen die ik over de aarde heb gewandeld, gedreven door weetgierigheid en het verlangen een leven te leiden dat anders was dan de levens die ik sinds mijn kinderjaren had geobserveerd, levens die alleen de grauwe kleur leken te weerspiegelen van de ongelukkige herhaling die het bestaan van normale mensen kenmerkt. Die weetgierigheid bracht me ertoe onvermoede uithoeken van de aarde te ervaren, op te gaan in de natuur, uit vreugde en door ongebruikelijke inspanningen. Ze bracht me ertoe de oude structuur van mijn leven af te danken door mijn ontmoetingen met de anderen, zowel inheemse Nahua’s en Huichols als onderzoekers van krankzinnigheid; de deelnemers aan mijn encountergroepen; de trouwe honden waarmee ik een groot deel van mijn leven heb gedeeld; de grote walvissen die me toestonden deel te hebben aan hun wereld; en mijn innigste dierbaren. Ik blik terug en elke stap, elk ogenblik, roept een gevoel in me op dat is ontstaan in het vuur van mijn zoektocht naar vrijheid en naar mijn onbekende gezicht. Mijn zoektocht voerde me eerst naar mijn plaats van herkomst; ik liep over vele paden door dit Mexicaanse land dat me in haar boezem heeft beschermd en gekoesterd. Terwijl ik over haar bodem wandelde, ontving ze me en onthulde me vele geheimen. Ze bracht me in contact met degenen die het dichtst bij haar leefden: de inheemse volkeren van de steile sierra’s van centraal Mexico, bezitters van kennis die ons uit onze eeuwige moeilijkheden zou kunnen redden, en trou wens elk individu zou kunnen redden. Onder de Nahua’s in die afgelegen, eenzame streek liet ik mijn naam en mijn geschiedenis varen, liet tk los wie ik eens was en werd ik herboren in het rumoer van mijn ontmoeting met het ‘anders zijn’. Als man van mijn tijd besloot ik antropologie te gaan studeren, om mezelf uit te rusten met de noodzakelijke middelen die me een brug zouden helpen bouwen tussen de samenleving waarin ik was geboren en de magische wereld van de Indianen. Samenwerkend met antropologen ontdekte ik dat zij te geïnteresseerd waren in het transformeren van de Indianen, doordat ze etnocentrische denkbeelden zoals vooruitgang, nationaliteit en bewustzijn van sociale klasse onderwezen, om communicatie tussen hen en ons te vergemakkelijken. Deze antropologen lijken op de conquistadores van de zestiende eeuw in hun veroveringsdrift, en op de geestelijkheid in haar verlangen de inheemse bevolkingen tot het christendom te bekeren. Gedesillusioneerd ontwikkelde ik de antiantropologie, zoals ik het noem, in navolging van de psychiaters die de antipsychiatrie uitvonden om de obstakels te slechten die door de traditionele psychiatrie waren opgeworpen uit angst het anders zijn tegen te komen van mensen die als klinisch krankzinnig werden beschouwd. Dus draaide ik de antropologie om, zette die als het ware op zijn kop. Ik richtte me tot het anders zijn van de Indianen, niet om hèn te transformeren, maar om mezelf te transformeren; om mijn onbekende gezicht te ontmoeten door mezelf onder te dompelen in wat, voor mij, een vreemde kijk op de werkelijkheid was. Deze werkelijkheid bewaart veel van de aloude geheime kennis die de Tolteken rechtstreeks van de wereld leerden. Later — ongeveer 13 jaar geleden — stuitte ik op de boeken van Carlos Castaneda. Daarin ontdekte ik tot mijn verbazing veel van wat ik bij mijn eigen veldwerk had ervaren, alleen vond ik er een mate van complexiteit en systematisering die ik eerder nergens was tegengekomen. Het droomlichaam, de weg van de krijger, bewustzijn van de aarde, de correcte manier van lopen, toegang tot de niet-gewone werkelijkheid, voortekens, tekens, de tonal en de nagual — het waren allemaal thema’s die ik had aangetroffen bij verschillende etnische groepen, zoals de Huichols, Mazteken, Mixteken en, hoofdzakelijk, de Nahua'’s. Behalve een systeem voor deze denkbeelden vond ik in ‘de lessen’ ook veel thema’s, suggesties en voorstellen die op dat moment nieuw voor me waren. Het interessantste van alles was dat overal in Castaneda'’s ge