De groene man en de groene vrouw

Pas in 1939 gebruikt Lady Raglan voor het eerst de term ‘Green Man’. Maar de Groene Man is veel ouder, net zoals de Groene Vrouw. Al vanaf de steentijd lijkt voor sommige wezens de grens tussen mens, dier en vegetatie niet te bestaan. In de oudheid worden ze Goden, Godinnen of demonen genoemd. Uit het Romeinse rijk stammen afbeeldingen van de Groene Man met bladeren of stengels die uit zijn mond of neus komen. Vaak heeft hij een vrouwelijke tegenhanger, van wie onderlijf en armen overgaan in bladeren. De Groene Man wordt eveneens regelmatig op die manier afgebeeld. Op andere afbeeldingen is zijn lijf deels menselijk en deels dierlijk en gaat het over in vegetatie.

Na de val van het Romeinse rijk verdwijnen de Groene Man en de Groene Vrouw om opnieuw te verschijnen in romaanse en gotische kerken. In de renaissance treedt de Groene Vrouw naar de voorgrond. Samen met de Groene Man en talloze Groene Wezens bevolken ze als grotesken een wereld die de alledaagse werkelijkheid ontregelt en onze ratio uitschakelt. In die chaos, waarin alle grenzen, ook die tussen heidendom en christendom, wegvallen, manifesteert zich het heilige of het goddelijke.

Dit boek is het resultaat van ruim twintig jaar onderzoek naar de Groene Man en de Groene vrouw in literatuur, musea, talloze opgravingen, heiligdommen, kerken en openbare gebouwen in heel Europa en het Nabije Oosten. Joke en Ko Lankester beschrijven hun vele verschijningsvormen vanaf de steentijd tot de 21e eeuw. Ze geven ook een interpretatie van dit verschijnsel, dat door de eeuwen heen door kerkelijke en wereldlijke leiders is getolereerd en zelfs gestimuleerd. Geen ander boek over dit onderwerp geeft een dergelijk breed en gedocumenteerd overzicht.