De God van denkers en dichters

In zijn boek Apollo, Dionysos, Aphrodite en de anderen, verhaalt Samuel IJsseling van de Griekse goden om de hedendaagse mens een spiegel voor te houden waarin hij zichzelf kan leren kennen. In deze mythen bestaat God slechts in het meervoud. De wijsheid van deze verhalen is erin gelegen de mens te behoeden zich met één God en één verhaal te identificeren. Al vanaf het begin van de wijsbegeerte in Griekenland zelf is deze dichterlijke pluraliteit echter bestreden. Denkers zoeken naar het laatste en hoogste en kunnen daarom slechts de ene God denken. Het denken dat zich aan de bijbel voedt, heeft dit monotheïsme de kracht van de zelfsprekendheid gegeven. De postmoderne mens daarentegen zou met Nietzsche de antieke wijsheid herontdekt hebben. In De God van denkers en dichters wordt deze ontwikkeling door dertien vrienden van IJsseling gewikt en gewogen. Steeds wordt daarbij gepoogd de problematische verhouding van de hedendaagse mens tot het goddelijke te doorgronden. De filosofische en bijbelse traditie blijken hun zeggingskracht in de postmoderne verbrokkeling niet verloren te hebben. Daarom eisen zij steeds weer opnieuw onze aandacht op. Niet echter alleen om in naam van de eenheid de hedendaagse fragmentatie terug te wijzen. Veeleer omdat de confrontatie van traditie en contemporaine cultuur te denken geeft en hun heimelijke verbondenheid aan de orde stelt.