De blinde kust

Arturo Balz reist naar Valizas om voor eens en voor altijd een liefdes-geschiedenis te begraven. Onderweg neemt Arturo de tiener Cambodja mee, die van huis lijkt te zijn weggelopen. Het duurt niet lang voor ze erachter komen dat ze een stuk verleden gemeenschappelijk hebben.
Carlos María Domínguez is een absolute meester in het ten volle benutten van de oermogelijkheden van het vertellen van een verhaal. Letterlijk in de kleinste ruimte – een verlaten strandhut tijdens een stormachtige nacht, waar Arturo en Cambodja noodgedwongen moeten schuilen – laat hij in de grootse korte roman De blinde kust een complete wereld ontstaan.
Fragment
Ze wachtte tot Arturo was uitgesproken en toen hij even een pauze hield om weer een sigaret op te steken, speelde Cambodja met een draadje van de rand van haar laars, wond het om haar vinger en vroeg welke kleur het hek van de Doghrams had. Nieuwsgierig keek hij haar aan. Hij had haar nog niet verteld waarom hij in Las Malvinas was, maar ze leek daar ook niet meer in geïnteresseerd. ‘Groen,’ antwoordde hij. ‘Van dat afgrijselijke Engelse groen.’ Toen lachte Cambodja en sloeg haar blik neer. ‘Jammer,’ zei ze. Even hoorde Arturo het houtvuur knetteren. Hij had het idee dat de stilte nog dieper werd en begreep toen dat de regen gestopt was. ‘Hij houdt hen al jaren voor de gek,’ concludeerde hij. ‘Hij verbergt hen.’ ‘Verbergt hen? Die schoft houdt de wereld voor hen verborgen,’ zei Arturo boos. Ineens zag Cambodja dat de baan van licht die door de ramen viel steeds groter werd, de kracht van een lamp kreeg. Een melkwit licht dat langzaam maar zeker bezit van de tafel, het sieradendoosje, de vloer nam en hen leek te zoeken. Haar kin begon te trillen. Arturo zag het, maar hij begreep de verontruste uitdrukking op haar gezicht niet.