De Blauwe Bloem

In een middeleeuws handschrift is het portret overgele-verd van een minstreel wiens werk verloren is gegaan: Heinrich von Ofterdingen. Aan de hand van deze figuur heeft de romantische schrijver Novalis de ontwikkeling van een jonge dichter vormgegeven. Die dichter is geen middeleeuwer, Heinrich von Ofterdingen is geen echte historische roman geworden. Je zou eerder zeggen dal Novalis ons een zelfportret als minstreel geeft: een echt romantische dweper op zoek naar de blauwe bloem (het hoogste ideaal), op reis door Duitsland, die door ontmoetingen met een Goethe-achtige mentor en een al spoedig door de dood onbereikbare geliefde wordt gesterkt, terneergeslagen en gelouterd tot hij openstaat voor het hogere, voor schoonheid en waarheid.
Novalis schrijft met een nog steeds schokkende originaliteit en een hartroerende urgentie, die dit boek, zijn enige en door zijn vroege dood onvoltooid ge-bleven roman, voor latere ge-neraties hebben gemaakt tot de romantische roman bij uitstek.
Friedrich Leopold Freiherr von Hardenberg (1772-1801) was mijnbouwkundige van opleiding. Als dichter gebruikte hij het pseudoniem Novalis, Latijn voor iemand die braakland bewerkt. Zijn werk is dan ook nog vernieuwender dan dat van zijn vrienden en tijdgenoten Schiller, Fichte, Goethe, de gebroe-ders Schlegel en Tieck.
'de meest po sche roman uit de Duitse Romantiek. Alles draait om po e en alles is po e in De blauwe bloem.' Arnold Heumakers
'een geweldig berglandschap met vuur uit diepe afgronden en sneeuw op nauwelijks van de hemelwolken te onderscheiden toppen' Lodewijk van Deyssel