Danny Buijs

Hoe een voetballer als trainer van zijn zwaktes een kracht wist te maken. Op zijn 35e is Danny Buijs al hoofdtrainer in de eredivisie. Het verhaal van de volksjongen neemt de lezer mee door een wereld vol emotie, passie en hartstocht. Als zijn geliefde opa komt te overlijden neemt de jonge Buijs een verantwoordelijkheid tot zich dat vergaande consequenties met zich meebrengt. De drang om het vv Alblasserdam van opa te dienen, gaat vervolgens ver. Al vroeg komt hij in de jeugd van Feyenoord te spelen en zet hij in tien jaar tijd onnoemelijk veel voetstappen op trainingscomplex Varkenoord. Dit met telkens een blik op de Kuip, het stadion van "zijn" Feyenoord. Als diezelfde club beginjaren negentig kampioen van Nederland wordt, staat Buijs op de Coolsingel naar zijn helden te kijken. Daarna heeft hij nog maar één droom. Ooit zelf op het bordes te staan. Via Excelsior en FC Groningen komt Buijs uiteindelijk toch in Feyenoord 1 te spelen. Het is een periode waarin het de club allesbehalve voor de wind gaat. Buijs heeft moeite met zijn status als Feyenoorder. De volksjongen is meer supporter dan prof en speelt ook als zodanig. Hij doet zichzelf en zijn omgeving ernstig tekort. Al vroeg komt het trainersvak in zijn hoofd te zitten. Zonder de benodigde papieren komt Buijs aan het roer te staan van Kozakken Boys, die hij naar diverse kampioenschappen leidt. Zijn overstap van de amateurs naar een gerenommeerde eredivisieclub als FC Groningen, lijkt al snel veel te groot en hij beleeft er een uiterst zwaar en moeilijk eerste seizoen. Maar Buijs bijt zich erin vast en krijgt bij een club dat seizoen na seizoen zijn beste spelers verkoopt, zijn teams steevast aan de praat. Dit doet hij op zijn eigen bevlogen manier waar veel meer achter schuilt dan die schreeuwende trainer aan de zijlijn. Dit is het verhaal over de ontwikkeling van een emotionele volksjongen, die als trainer erin slaagt om van zijn zwaktes zijn kracht te maken. Iemand die eerlijk en oprecht probeert te zijn in een voetbalwereld waar beeldvorming maar al te vaak de maat is.