Conform afspraak

'Bij mijn laatste bezoek aan Claudine Witsen Elias kwamen we te praten over detectiveverhalen die in het wereldje van een bepaald vak of beroep spelen. "Dat zou ik wel eens willen doen met een bibliotheek of archief," zei ik. "Of een conservatorium," zei zij, "daar heb ik vroeger lesgegeven." Dat wist ik niet, ik kende haar pas veertig jaar, als voordrachtkunstenares, en ik zal nooit vergeten hoe ze werkte: een tekst vanbinnen horen, opvangen wat de dichter of schrijver gehoord, gedacht, gezien, gevoeld, aangeraakt heeft. Inleven. "Dan zou ik een detective moeren schrijven die in een conservatorium speelt, met iemand zoals jij die het beter weet dan de politie." Ze lachte, hief een vinger omhoog om haar woorden nadruk te geven en zei: "Doen hoor." Daarmee was deze geschiedenis geconcipieerd.' Arjan Peters in de Volkskrant: 'Genoeg jonge schrijvers zijn heel wat minder beweeglijk dan Elisabeth Keesing.' Elisabeth Keesing heeft eerder negen romans geschreven, waarvan Tijd gerekt (1993) de recentste is. In de biografie Hoe ruim een kooi ook is (1996) beschrijft Keesing het leven van Kartini (1879-1904), die in Indonesië hét symbool was van de verheffing van het volk en van de vrouwenemancipatie. In 1993 werd haar de Anna Bijnsprijs voor haar proza toegekend.