Boom achter de maan

In stilte doorzocht ik mijn herinneringen, diepe herinneringen tot waar de woorden nog niet reikten. En ik doe mijn best om het uit te drukken: Ja. Toen ik een jaar of zes was hoorde ik praten over vliegen die de mensen steken tijdens hun slaap; iemand had schertsend gezegd: 'Als je wakker wordt ben je dood.' Die zin obsedeerde me. 's Avonds in bed, het licht uit, probeerde ik me de dood voor te stellen, 'het leegste niets'. In mijn verbeelding onderdrukte ik alles wat het decor was van mijn leven en ik werd ingesnoerd in steeds nauwere cirkels van angst: mijn 'ik' was er niet meer ... wat is dat, dat 'ik'? - het voelen reikte niet zover, het 'ik' ontglipte mijn denken als een vis in de handen van een blinde, ik kon niet meer slapen. Zulke nachten van onderzoek in het duister kwamen drie maanden lang min of meer regelmatig voor. Tenslotte kreeg ik op een nacht een schitterend idee: in plaats van de angst te ondergaan moest ik hem proberen te observeren, kijken waar die was en wat die was. Ik zag toen dat mijn angst samenhing met iets verkrampts in mijn maag, laag in mijn zij en in mijn keel; ik herinner me dat ik vatbaar was voor keelontstekingen; ik dwong mezelf me te ontspannen, vooral mij n maag. De angst verdween. In die toestand probeerde ik opnieuw aan de dood te denken, en deze keer werd ik niet gegrepen door de klauwen van de angst, maar ik werd meegesleurd door een geheel nieuw gevoel waarvoor ik geen naam wist, dat geheimenissen inhield en hoop ... René Daumal, Le Mont Analogue