Als een hond zijn blinde baas

'Er heeft ten tijde van de zwaarste ogenblikken van het beleg van Sarajewo een foto in de krant gestaan waar ik heel lang naar heb gekeken. Een cellist zit te spelen op het kerkhof van Sarajevo. Hij draagt het zwarte kostuum, het witte overhemd en het strikje van de concertmusicus. Zijn positie deed me onmiddellijk denken aan die van een solist op het podium, met achter zijn rug de orkestleden, zerken in dit geval. Terwijl ik naar de foto keek, dacht ik niet: houden de sluipschutters nu soms op? Je kunt, door je handen. de oorlog geweld aandoen. Door je handen die spelen en door je handen die schrijven, daar, in die geïsoleerde kamer in je huis waar je je weleens heel dubbelhartig voelt en waar de term ivoren toren kan bovenkomen. Waar is je betrokkenheid? Dan is er die foto en die gaat domweg over integriteit. En over het feit dat de mens een verschrikkelijk schepsel mag zijn, maar wel zijn beste ogenblikken kent, ogenblikken die soms na een massa arbeid en geduld doorgetrokken kunnen worden in een kunst. een vak, een ambacht.' Margriet de Moor schrjft in Als een hond zijn blinde baas over schoonheid en passie aan de schrijftafel. Opgeleid als zangeres en pianiste, muzikaal denkend in beweging en toon, laat zij haar aanstekelijke plezier zien in de literaire dubbelwereld die de gewone wereld zo vriendelijk en hardnekkig vergezelt. Openhartig geeft ze inzicht in de manier waarop haar romans tot stand De pers over Margriet de Moor: 'Margriet de Moor schetst de filosofische gisting uit die tijd op een lichte maar effectieve manier, met precies de juiste hoeveelheid politieke en historische details.' - JULIE GRAY, NEW YORK TIMES 'Hier slaagt een verteller erin het onzegbare op een mild melancholieke wijze in taal over te brengen. Met een verbluffende trefzekerheid vertelt ze een gepassioneerde, liefdevolle, bezielde parabel over de eeuwige dood van de liefde.' - DIE ZEIT