De dood ging in wit gekleed

De rij van acht auto's leek gemodelleerd van suikerglazuur, een schitterende maquette op een onaangeroerde bruidstaart. De maan was opgekomen boven het tafereel, de sneeuwwolken waren na een laatste heftige bui overgewaaid en de sterren strekten zich boven zee uit naar het noorden, naar de verre pool. De moerasvogels zwegen, de sluizen werden geblokkeerd door ijs en nu de vloed voorbij was, trippelde de zee terug over het zand. Dichter bij de gestrande auto's klonken geluiden van leven: een basklank, flarden muziek, het grommen van automotoren die verwarmingssystemen aandreven. In de pick-up die vooraan stond, klonk nu de lokale radiozender, een grillige, blikkerige melodie die op en neer deinde met het zendsignaal. Norfolk, Engeland. In een sneeuwstorm stranden acht auto's op een afgelegen kustweg wanneer er een boom over de weg valt. Harvey Ellis is een van de bestuurders. Inmiddels is de storm zo hevig en ligt er zoveel sneeuw dat omkeren niet meer mogelijk is, en dus zit er voor de automobilisten niets anders op dan te wachten op hulp. Als drie uur later de rechercheurs Shaw en Valentine poolshoogte komen nemen, treffen ze Harvey Ellis dood achter het stuur aan; hij is met een priem door zijn oog gestoken. Er wordt geen enkel spoor aangetroffen - de moordenaar lijkt de perfecte misdaad te hebben gepleegd. Een van de acht andere automobilisten moet het gedaan hebben, althans, dat lijkt de voor de hand liggende conclusie. Dan spoelt er een lijk aan op het nabijgelegen strand, en alhoewel het op het eerste gezicht een op zichzelf staand geval lijkt, blijkt algauw dat er een link is tussen de twee zaken. Voor Shaw en Valentine is dit het begin van een uiterst complex onderzoek, zeker als het niet bij twee doden blijft.