Wat Mij Toch Soms Mankeert!

Antoon van den Ende is omstreeks 1922 een begaafde, leergierige, avontuurlijk ingestelde en romantisch aangelegde jongen. Hij wil de wereld leren kennen. Hij groeit op in Zaltbommel en Den Bosch en wordt, als kind van zijn tijd, geraakt door de ‘roomsche droom’ van veel ondernemendekatholieke jongens. Hij wil de wereld verbeteren en missionaris worden. Hij kiest voor de actie-gerichte missiecongregatieSVD.De weg naar het missionariaat valt hem zwaar. Hij heeft problemen met het strenge, volgens hem te ‘Duitsche’ regime van de SVD. Vooral zijn verblijf aan het CollegiaVerbi Divini in Rome ervaart hij in alle opzichten als een vuurproef. Hij worstelt met zichzelf en zijn ‘roeping’.In 1936 vertrekt Antoon naar Flores. Het pioniersbestaanvan de missionaris is aanstaande, zo lijkt het. Hij wordt aanvankelijk echter secretaris van de bisschop in Ndona en ontmoet daar de jonge rebel Sukarno.In januari 1941 wordt hij alsnog missionaris. Niet langdaarnavolgt de internering in een Japanse concentratie-kamp, waar hij zich ontpopt als een buitenbeentje onder de andere paters. Na zijn internering keert Toon terug naar zijn missiepost. Onder invloed van de Indonesische onafhankelijksstrijdnemen de twijfels over de betekenis van de katholiekemissiebeweging bij Antoon toe.In juli 1949 keert hij terug naar Nederland. Meer en meer raakt hij ervan overtuigd dat je er met ‘zielenjagen’ niet komt. Het gaat om meer, heel veel meer. Aan het missiewerkgaat iets vooraf. Je moet de mensen helpen zich te emanciperen. In 1956 keert Toon terug naar Flores. Zijn uitgesprokenop-vattingen en weinig diplomatieke optreden brengen hem in conflict met de ‘heersende orde’ in de Floresmissie.In 1959 keert Antoon terug naar Nederland, ditmaal voorgoed. Hij aanvaardt een baan als onderzoeker voor het KASKI. Te midden van veel twijfelende en zelfs uittredende collega-paters en missionarissen knelt het celibaat. In 1969 trouwt Antoon met Truus Krijgsman.