Het helpen voorbereiden van de publicatie in boekvorm van dr. Borlands manuscript is voor mij een heel belangwekkende ervaring geweest. Behalve dat ik destijds een aantal van zijn voordrachten heb bijgewoond, bezit ik de aantekeningen van andere lezingen die werden bijgewoond door mijn voormalige collega dr. Agnes Moncrieff. Deze aantekeningen zijn mij tijdens mijn jaren als praktizerend homoeopathisch arts van groot nut geweest. Ik heb mijn geneesmiddelkeuze er frequent op gebaseerd, wat in dezelfde mate geldt voor dr. Borlands boeken Children's Types en Pneumonias. Het materiaal van dit boek is geen volledige weergave van alle tot nog toe ongepubliceerde lezingen van dr. Borland. Daarentegen vertegenwoordigt het wel alle voordrachten die in steno zijn opgenomen. Ze verschijnen hier in boekvorm omdat dr. Borlands homoeopathische inzichten nog niets aan oorspronkelijkheid en belang hebben verloren. Op punten waar de geneeskunde zich sinds zijn tijd verder heeft ontwikkeld, met name met betrekking tot de beschikbaarheid van antibiotica en de ontwikkeling van moderne operatietechnieken, heb ik de tekst aangepast en bijgewerkt. Een van de moeilijkheden in de homoeopathische behandeling is het onderscheiden van geneesmiddelen met een overeenkomstige symptomatologie. In deel 2 van het boek wordt een aantal hoofdgroepen van verwante geneesmiddelen aan de orde gesteld. De afzonderlijke geneesmiddelen worden niet alfabetisch besproken — dr. Borland bracht geneesmiddelen regelmatig met elkaar in verband op grond van hun gemeenschappelijke karakteristieken of hun voornaamste verschillen, en wist op bewonderenswaardige en onovertroffen wijze de draad van het ene naar het andere geneesmiddel door te trekken. Op diverse plaatsen in het boek zet dr. Borland de toepassing uiteen van homoeopathische middelen in de spreekkamer van een drukke artsenpraktijk. Daarbij gebruikt hij een enkele keer het woord “routine”. Dit druist in tegen het basisprincipe van de homoeopathie, welke inhoudt dat voor iedere patiënt een individueel geneesmiddel wordt gekozen op grond van de symptomen die deze op dat moment heeft. In de dagelijkse praktijk komen bepaalde algemene klachten voor die zich bij talrijke indi. viduen voordoen met hetzelfde symptoombeeld, waardoor hetzelfde geneesmiddel is geïndiceerd. Het is in deze betekenis dat het woord “routine” wordt gebruikt. Dr. Borland spoort de homoeopaat aan ten allen tijde bedacht te zijn op patiënten die niet de gebruikelijke symptomen vertonen, en bijgevolg een ander geneesmiddel nodig hebben. Boeken over homoeopathische praktijkvoering krijgen soms de kritiek te anekdotisch te zijn. Om deze reden zijn de meeste verwijzingen naar patiënten uit de tekst weggelaten. Nochtans is het door een van dr. Borlands patiënten aan de dag gelegde Lachesis-beeld dermate typerend dat het gehandhaafd is (hoofdstuk 12). Hoe beknopt ook, deze uitgave zal een uiterst waardevol werktuig blijken in de handen van een ieder die de homoeopathische methode van behandeling toepast. K (3 Priectman IT R(P MP('S Eklinm Potentie Dit woord wordt gebruikt om de kracht van het geneesmiddel aan te geven. Samuel Hahnemann ontdekte bij zijn eerste experimenten op zichzelf en op degenen die de geneesmiddelen beproefden — die in de regel “provers” [proefpersonen] worden genoemd — evenals bij de behandeling 7 van patiënten, dat materiële doseringen van de substantie die hij aan7 wendde zulke vervelende symptomen bij de proefpersonen teweeg brachten, en neveneffecten bij de patiënten, dat hij geleidelijk de dosis begon te verminderen. Met het vergroten van de verdunning introduceerde hij een 1 methode waarbij de verdunde substantie werd geschud. Door ervaring leerde hij dat op deze wijze toegepaste geneesmiddelen een milder en gunstiger werking vertoonden dan wanneer ze in materiële doseringen werden gegeven. De schudmethode noemde hij succussie (letterlijk: schokken), en het resultaat van verdunning en succussie “potentie”. In het verleden heeft het gebruik van deze uiterst minieme doseringen de homoeopathie ongeloof en hoon opgeleverd, maar in de huidige tijd van elektronenmicroscopie en microchips zegt het ongeloof in de kleinheid van iets waarschijnlijk meer over de denkwijze van de niet-gelover dan over het onderwerp van zijn ongeloof. Hahnemann gebruikte twee schaalverdelingen voor zijn verdunningen: de decimale en de centesimale. Hij hanteerde de volgende methode. Van de oorspronkelijke substantie maakte hij een sterke oplossing in water of alcohol. Na het filteren van de oplossing bleef een filtraat over, dat aangeduid werd als de “moedertinctuur”. Bij elke stap een nieuw schoon flesje en pipet gebruikend, deed hij 1 druppel van de moedertinctuur in het eerste flesje, waaraan hij vervolgens 9 dan wel 99 druppels zo zuiver mogelijke alcohol toevoegde. Het flesje werd afgesloten met een kurkje en daarna krachtig geschud door het tien keer stevig op een boek of de handpalm te slaan. Na uit dit flesje l druppel in een volgend flesje te hebben gedaan, en hieraan andermaal 9 of 99 druppels alcohol toe te voegen, werd opnieuw 10 maal krachtig geschud. Dit proees werd herhaald tot de gewenste potentie was bereikt. De schaalverdeling waarbij 9 druppels alcohol worden toegepast wordt aangegeven met het Romeinse cijfer D (X in Engeland) en staat bekend als de decimale schaal. Waar 99 druppels alcohol worden gebruikt, wordt de schaalverdeling aangeduid met het Romeinse cijfer C, de zogenaamde centesimale schaal. Zo is er bijvoorbeeld Belladonna D 1,D 2, D 3, etc, of C 1,C2,C 3, etc. De D-potenties heten “lage” potenties, wat in gelijke mate geldt voor de lagere schaal van de C-potenties. C-potenties zijn tot enorme hoogte doorgevoerd, zelfs wel tot de CM (C 100.000), en worden vanaf de C 30 hoge potenties genoemd. In onze moderne tijd worden mechanische methodieken aangewend voor het schudproces. Hahnemann schudde nog met de hand en ging niet verder dan de C 30. Waar in dit boek geen specifieke potentie staat vermeld, kan zonder bezwaar de C 6, C 12 of C 30 worden toegepast. Modaliteiten Modaliteiten zijn de wijzigingen en modificaties van symptomen. Ze zijn van groot belang bij het speuren naar de correlatie tussen de symptomen van de patiënt en die van het homoeopathische geneesmiddel, en hebben betrekking op de omstandigheden of situaties die de klachten beter of slechter maken. Bijvoorbeeld, een pijn of gewaarwording kan worden beïnvloed door: 1. Temperatuur, buitenlucht, weersomstandigheden, jaargetijde, etc; 2. Beweging, aanraken, geluid, houding, eten, slapen, etc; 3. Tijdstip van het etmaal, etc. Constitutie, constitutiemiddel of constitutietype Hahnemann benadrukte dat ziekte bij een persoon verband houdt met de gehele mens en niet met een bepaald deel of orgaan van het lichaam. De mensen die voor hem de geneesmiddelproeven deden, werd verzocht om iedere verandering of elk symptoom te noteren dat zich voordeed in hun denkwijze, gevoelens en emoties, alsmede in hun fysieke gesteldheid en gewaarwordingen. Deze werden zorgvuldig genoteerd in systematische rubrieken, en geleidelijk openbaarde zich bij ieder geneesmiddel een bepaald patroon. Dit patroon ging het “geneesmiddelbeeld” heten van het betreffende geneesmiddel. Gebleken is dat bepaalde geneesmiddelen heel frequent zijn geïndiceerd, en dat ettelijke mensen verschijnselen tentoonspreiden die
