De zoon van de panter

In 1947 ontdekte een herdersjongen in een grot de schriftrollen van de Dode Zee. Twee jaar daarvoor al hadden twee Egyptische broers in Nag Hammadi bij Thebe een kruik vol gnostische geschriften opgegraven. Daaronder bevond zich het verloren gewaande evangelie van Thomas. Beide vondsten werpen licht op de oorsprong van het christendom. Blijkbaar bevat het Nieuwe Testament slechts een kleine keuze uit de verhalen over de Verlosser. Behalve de vier traditionele Evangeliën kende het nabije Oosten nog veel andere verketterde Evangeliën. Het intrigerendste daarvan is het door Origenes en Hiëronymus vermelde Evangelie van de Twaalf. De Zoon van de Panter is een apocriefe reconstructie van dit geschrift waarin twaalf mensen een dode weer tot leven trachten te roepen. Een oude woestijnkluizenaar herschrijft hun getuigenissen naar eigen inzicht, een moderne historicus leest een Romeinse grafsteen als een onthullend document. Zo bevat dit boek veertien elkaar aanvullende en tegensprekende versies van de altijd wijkende goddelijke waarheid. Paul Claes heeft een omvangrijk en veelzijdig oeuvre op zijn naam staan, waarvoor hij vele malen werd bekroond. De Zoon van de Panter is zijn tweede roman. Zijn eerste roman, De Sater, verscheen in 1993. Van zijn hand verschenen verder de dichtbundels Rebis en Embleem, Raadsels van Rilke, een essay, en De Bloomiade, een virtuoze pastiche van Joyce' Ulysses. Voor zijn vertalingen van o.a. Catullus, Nerval en Joyce ontving Paul Claes de Martinus Nijhoff Prijs 1996.