De wolk van niet-weten

Uit verlangen naar innerlijke vrede leggen velen zich toe op meditatie in de hoop zo ook te komen tot de mystieke beleving van het hogere of goddelijke. Vandaar dat er een groeiende belangstelling bestaat voor oude mystieke en gnostische teksten. Dit maakt De wolk van niet-weten opnieuw actueel. Met deze tekst bereikte de Engelse mystiek omstreeks 1380 haar hoogtepunt. De auteur is een anonieme Engelse mysticus, die put uit de zuiverste bronnen van de mystieke literatuur. Hij geeft blijk die traditie goed te kennen, maar ook persoonlijk te hebben verwerkt, hetgeen zijn woorden authenticiteit verleent. Vanuit een sterke gedrevenheid beschrijft hij de innerlijke relatie met God als een kennen en ervaren dat uiteraard verborgen blijft. Het is als een kennen en ervaren van een Licht dat in een wolk is gehuld. De auteur geeft een directe, praktische en levendige inleiding tot deze ‘duistere schouwing’. Zijn Engelse achtergrond kleurt dit werk weldadig, want bij alle mystiek blijft hij nuchter, pragmatisch, humoristisch, discreet en sober. Deze schouwing voltrekt zich heel concreet, in een handelen door niet te handelen en te weten door niet te weten, want denken en willen kunnen niets onthullen van het mysterie van Gods verborgenheid. Een boek voor wie dit begrijpt: dat wil zeggen voor ieder die het leest en er, zonder pretenties, naar tracht te leven. Het boek werd vertaald door monniken van de Abdij van Egmond. De inleiding werd geschreven door André Zegveld.