De doden zijn niet dood / Wereldbeeld-reeks / 4

Op de avond van 6 april 1994 werd het vliegtuig met de presidenten van Rwanda en Burundi op mysterieuze wijze neergehaald. De aanslag was het startsein voor een slachtpartij op wellicht één miljoen Rwandezen, etnische en politieke tegenstanders van het oude regime. 'Dit is geen gewone oorlog, realiseren we ons hier. Hier zijn de fronten overal tegelijk en de partijen talrijk en ondefinieerbaar. Ze dragen vreemde namen als "Interahamwe" en "Impuzamugambi", namen die we nooit eerder hebben gehoord,' schrijft de Vlaamse journaliste Els De Temmerman op 9 april in haar aantekeningen. De doden zijn niet dood wil meer zijn dan een aaneenschakeling van nieuwsfeiten over Rwanda, meer dan een opsomming van moordpartijen. Het is een persoonlijke zoektocht naar de aard van het kwaad en de mechanismen die dit kwaad op wekken. Deze vraag dreef De Temmerman vijf maanden voort tijdens haar tocht in en rond het met bloed doordrenkte Land van de Duizend Heuvels. En deze vraag confronteert ons met problemen van democratie en dictatuur, armoede en overbevolking, ontwikkelingshulp en solidariteit, en met de rol van de internationale gemeenschap, de VN en de Kerk. Een aangrijpend en onthullend verslag. Els De Temmerman (Oudenaarde, 1962) studeerde Germaanse filologie. Zij woont sinds 1992 in Nairobi als Afrika-correspondente voor de BRTN en de Volkskrant. In 1994 werd haar journalistieke werk voor de Volkskrant bekroond met de Dick-Scherpenzeelprijs. Zij is auteur van het boek De Hoorn van Waanzin. Soedan, Ethiopië, Somalië (Leuven, 1992).