Dansen Op Vulkanen

Remko Tekke schetst een gevoelig beeld van de Bruzische ziel met al haar bijzonderheden. Uit de fijnzinnigheid waarmee hij de diverse situaties beschrijft blijkt dat Tekke houdt van Zuid-Italië, en met name van Calabrië, in al haar nuances. Als typisch exponent van de Noordelijke cultuur heeft Tekke zich ondergedompeld in de dagelijkse werkelijkheid van het Calabrese leven. Aanvankelijk met wat moeite, wat begrijpelijk is in een wereld die is gebaseerd op parameters die haast tegenovergesteld zijn aan die van de wereld waarin hij zijn cultureel referentiekader heeft gevormd, maar langzaamaan is hij (zoals hij ook zelf beweert) bijna Calabrees geworden. In navolging van de ‘grote’ Engelse reizigers, die verhaalden over een land rijk aan cultuur, schoonheid en magie, beschrijft Tekke ‘zijn’ Calabrië, misschien geïnspireerd, zoals Norman Douglas, door de onweerstaanbare verleiding een continuïteit te vinden in de Grieken van gisteren en de hedendaagse bevolking, de onsterflijken van toen en de herders van nu. Net als die Engelse reizigers, heeft Remko Tekke eenvoudige zaken benaderd en die met zorg en respect beschreven, waarbij hij duidelijk hun waarde heeft ingezien; ook hij legt het land en de mensen uit terwijl hij die probeert ‘te lezen met nuchtere, maar vergevingsgezinde ogen en liefde voor de waarheid in de plooien van het verhaal.’