Lang Zal Ze Leven

Maria, de 38-jarige schoonzus van auteur Marianne Peters, leefde een heel leven in tien maanden tijd; vanaf het moment dat ze hoorde dat ze een kwaadaardige hersentumor had, tot aan haar in de puntjes uitgedachte sterfbed. De mogelijkheid die ze zag om middels een boek nooit in vergetelheid te raken, greep ze met beide handen aan. 'Het ergste vind ik dat de kinderen later niet meer zullen weten hoe ik was en hoe ik dacht. Maar vooral dat ze uit mijn mond nooit meer zullen horen hoeveel ik van hen houd.' Dit was voor Maria de beweegreden om haar verhaal te vertellen. Aan de hand van interviews, het medisch dossier en in eindeloze persoonlijke gesprekken, heeft Maria de auteur deelgenoot gemaakt van haar diepste zieleroerselen. Het bracht haar rust. Tegelijkertijd bracht het onrust bij de schrijfster. Want wat als je als vertrouwenspersoon en verzorgende getuige bent van het proces dat een ongeneeslijk zieke doorloopt en je haar de belofte doet een boek over haar te schrijven? Wat als je meegaat in alle wensen van iemand die gaat sterven en het gevoel krijgt nooit helemaal aan die wensen te kunnen voldoen? En hoe ver kun je en moet je gaan in je drang om te helpen, te verzachten en over te nemen? Waar liggen de grenzen, als die er al zijn, en wil je ze zien als je erop stuit? Het verhaal van Maria is uiteindelijk niet alleen het verhaal geworden van een jonge moeder die afscheid moet nemen van haar gezin. Het is ook het verhaal geworden van hen die dichtbij staan en moeten meekijken naar de strijd die kanker heet.