Dag Pa

VOORWOORD HUISARTSToen mij gevraagd werd dit script te lezen was mijn eerste reactie er één van schrik en onzekerheid. Schrik, omdat ik bang was dat de nabestaanden van mijn eerste patiënt die ik middels euthanasie had geholpen, na al die jaren toch nog hierdoor in psychische problemen waren gekomen? En onzekerheid, omdat ik me afvroeg of er uiteindelijk bij de familie wellicht verwijten waren ontstaan? Het bestaan van dit manuscript intrigeerde en benauwde me tegelijkertijd. Het was vier en een half jaar geleden. Ik was destijds na een zorgvuldig doorlopen proces van wikken en wegen tot de overtuiging gekomen dat het goed was. Ik had ook geen twijfel of spijt meer gehad. En dan toch zo n eerste schrikreactie. Het geeft aan hoe kwetsbaar je bent als arts als het gaat om euthanasie.De vraag van de schrijfster of ik het me nog kon herinneren? Ja natuurlijk. Tot in detail. Precies zoals ik het ook terugvond in het boek.Deze momenten vergeet je niet, net zomin als de nabestaanden dat doen. Je komt heel dicht bij je patiënt, in dit geval de vader van de schrijfster, ook al was dat een man van weinig getoonde emoties en van weinig woorden. Met de kinderen had ik geen direct contact. Ik wist wel dat ze op de achtergrond wel degelijk meeleefden. De details van hun worsteling kende ik niet. In dit boek is dat bijzonder goed beschreven, zeer invoelbaar. Een lange emotionele strijd, zeker niet makkelijk.De schrijfster vraagt zich na afloop af of mijn aandeel, het uitvoeren van de euthanasie, mij voldoening gaf, of dat ik het vervloekte dat dit soort dingen bij mijn werk horen? Eigenlijk golden beide Ik hoop altijd maar weer dat het aan me voorbij zal gaan, dat het niet zover zal komen, maar ik weet dat dat niet steeds zo zal zijn.Soms is het lijden zo groot en het verlangen naar de dood daardoor zo intens, dat nee verkopen voor mij geen optie is. Als je op een dergelijk moment , als allerlaatste wat je voor iemand kunt doen, ja kunt zeggen en je ervaart hoe gelukkig iemand daarmee kan zijn en hoeveel rust het geeft, dan geeft dat voldoening. Dan heb je echt iemand kunnen helpen. Het valt echter niet mee, het kost veel energie en slapeloze nachten, want je moet tenslotte zelf volledig overtuigd zijn.En als het dan uiteindelijk toch zover komt en je leest het relaas van een dochter, vier en een half jaar na dato, dan weet ik het weer zeker: het was goed zoals het was.Marion Teunissen, huisarts.