Lachen om de wereld

Reeds bij de Grieken dient de clochard filosoof Diognes de verheven Plato van antwoord. In de renaissance zoeken Erasmus. Morus en Montaigne hun weg tussen waarheid en spot. De zekerheden van de moderne tijd worden in de vorige eeuw door Schopenhauer en Nietzsche op een lach onthaald. Vooral de laatste decennia manifesteertde lach zich als een metafoor in de Europese cultuurfilosofie als een metafoor de Europese vemogen tot twijfel, openheid en zelfkritiek. Erasmus en Eco, Freud en Fukuyama Spinoza en Sloterdijk, Voltaire, Musil en Wittgenstein.........Altijd weer duiken er dwarsliggers op in het Europese denken, om de mens te verdrijven uit de waarheidparadijzen die hij voor zichzelf construeert in de ijdele hoop er rust en zekerheid te vinden. In deze indringende cultuurgeschiedenis wordt overtuigend aangetoond dat de dynamiek van zoeken en twijfelen aan de gevonden zekerheden, van de Grieken tot vandaag de identiteit van de Europese cultuur uitmaakt. Een Europese cultuur die, zo lijkt het van nature onrustig is en gelijk welk antwoord als voorlopig en onbevredigend ervaart. Het geloof in de roeping van Europa zal ook steeds de twijfel aan wat Europa al gerealiseerd heeft stimuleert. Misschien is dit wel de cruciale vraag voor de nieuwe Europa in wording: welk lach zal gelaat morgen sieren.