Het Dorpsgericht

Het dorpsgerichtMichel Perraudin besluit na de dood van zijn ongeboren zoon Parijs te verruilen voor een gehucht op het platteland; hij wordt er onderwijzer. De dorpelingen belemmeren hem in zijn zoektocht naar onschuld. Als een voyeur, een onruststoker die niet bij hen past, wordt hij opgejaagd. Michel weet dat hij zijn leerlingen niet in de steek kan laten - hun hoop is de zijne - en samen met collega Hélène verzet hij zich tegen de destructie die hem van buitenaf en van binnenuit tergt.Het dorpsgericht is een spannende roman over verdrinken in twijfel en de paradox tussen vluchten en toesnellen.Frans van den Ouweland werd in 1962 door Sinterklaas bij zijn ouders in Twente afgeleverd, een zwerftocht door Nederland en België volgde vanaf zijn achttiende. Studies in bedrijfsmanagement brachten hem naar de internationale hotellerie, een rijke bron van romantiek en leed. Op de golven van liefde naar Frankrijk gedreven, begon hij daar, naast zijn trainings- en advieswerk, met schrijven. Sinds ruim tien jaar nu, pendelt hij er wekelijks heen en weer tussen Parijs en het Franse platteland; tussen beton en klei, tussen mode en traditie, tussen beest en dier. Tegenwoordig combineert hij het schrijverschap met de rol van vader en huiselijke duizendpoot.Schrijven is voor hem bovenal suggestie; het ontdekken van een werkelijkheid die dwingender is dan de hem bekende, waaruit maar één uitweg mogelijk is: de laatste pagina.Eerder publiceerde hij:• De Bronzen Vijzel, een digitaal avontuur, 2005, jeugdboek• Verdoken Vader, 2007, roman• Sterrenwachters, hotelverhalen, 2010, verhalenbundelDe pers over zijn eerdere werk:De Bronzen Vijzel:‘Het boek is een prima uitgebalanceerde mix tussen cultuur, spanning en fi ctie. Aanradertje.’ Jeugdmagazine ‘Weet je wel’.Verdoken Vader:‘Een allereerst voor mannen, maar ook voor andere geïnteresseerden in de vader-zoonverhouding boeiend verhaal.’ NBD/Biblion.Sterrenwachters:‘(...) het sterkste aan de verhalen: de beklemming, het gevoel dat er geen ontsnapping is uit de situatie.’ Theo Hakkert, Tubantia / De Twentsche Courant