Gesprekken met mijn dode god

'Mijn vader was een groot vakbondsman. Vanuit Europa bracht hij de christelijke arbeidersbeweging naar Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Mijn vader was een groot katholiek. Hij was een van de eerste leken die toegang kreeg tot het tweede Vaticaanse concilie. En toch wees hij islamieten, boeddhisten en hindoes de weg naar zijn vakbonden. Mijn vader was ook een dichter. Maar hij schoof zijn poëzie bewust opzij. Het onvermoeibare werk voor de armsten en de ellendigsten van de planeet vulde zijn leven. Over deze man moest ik vroeg of laat schrijven. Het werd mijn moeilijkste boek.' Geert van Istendael Geert van Istendael (1947) is schrijver, vertaler, essayist en dichter. Van hem verschenen onder meer Het Belgisch labyrint, Arm Brussel, Mijn Nederland, Mijn Duitsland en de dichtbundel Taalmachine. paperback b 18,90 240 blz. 13,5 x 21 cm omslagontwerp J. Tapperwijn isbn 9789045015996 nur 301 september Geert van Istendael Gesprekken met een dode god Aangrijpend monument voor een vader Over Mijn Duitsland: 'Geert van Istendael [slaagt] erin om een vuistdik boek lang te boeien en te verfrissen met uitsluitend Duitse onderwerpen. Al dankt het boek dat in even grote mate aan Van Istendaels legendarische observatievermogen en zijn bijzonder knappe en erudiete pen. [...] Van Istendael wisselt moeiteloos de pet van de diepgravende journalist voor die van de spitse columnist, de dichter, de politieke analist, de filosoof, de geschiedschrijver, de filoloog, zelfs de musicoloog.' – De Tijd 'Zijn stilistische vaardigheden komen vooral tot hun recht wanneer hij zijn bewondering voor een Duits verschijnsel onder woorden brengt.' – de Volkskrant Over Mijn Nederland: 'Mijn Nederland is een boek vol sprankelende miniatuurtjes, geschilderd met het fijnste penseel, zoals alleen een Vlaamse meester dat kan.' – Geert Mak 'Zijn liefdesverklaring heeft me in een uitgesproken on-Hollands, zonnig humeur gebracht. Vooral door de vrolijke taal die hij bezigt: een wulpse, fraai geciseleerde vorm van Vlaams-barok.' – Emma Brunt, hp / De Tijd